De suggestie voor deze column kwam van Nanko Kiel, journalist en vormgever van deze site. De titel die hij mij aanreikte pakte mij direct. Waarom weet ik niet precies. Misschien omdat het nostalgische gevoelens oproept? Of omdat het ook een gevoelige snaar raakt? Het is een feit namelijk dat voetbalclubs in kleinere dorpjes het steeds moeilijker krijgen om het hoofd boven water te houden. Het grote nadeel van het wonen in een krimpgebied of een van de oorzaken van de individualisering van de maatschappij? Wie weet. Maar het zou toch zonde zijn als dergelijke voetbalverenigingen, met vaak een rijke historie, het onderspit moeten delven.
door Bert Koster
Zo is de voetbalvereniging ’t Zandt, opgericht op 1 mei 1932, bijvoorbeeld ontstaan door de samenvoeging van een drietal jongensclubs. Clubs met illustere namen als VOP (Voor Ons Plezier), DKJ (De Kwieke Jongens) en ZVV (Zandster Voetbal Vereniging). Om aan een bal te kunnen komen dienden punten, die op sigarettenpakjes van het merk Miss Blanche stonden, te worden ingezameld. Van die punten had je er toen 1100 nodig. Het zal een aantal jaren gekost hebben om dit puntenaantal ook in competitieverband bijeen te hebben gesprokkeld.
Diep gravend in mijn geheugen kwam ik tot de conclusie dat ik ook een keer op de krakende Zandtster tribune heb gezeten. Daarvoor moeten we ruim dertig jaar terug in de tijd. Ik zie mijzelf nog zitten. Linksboven, met een prachtig uitzicht op het veld. Ongetwijfeld met een zakje snoep en een flesje drinken die ik van de gulden, gekregen van broer Wiebrand, gekocht had. Wiebrand voetbalde namelijk bij een andere illustere vereniging die onlangs gelukkig van opheffing gered is. SVO heet deze vermaarde club, oftewel Sport Vereniging Onderdendam.
Ik moet mij sterk vergissen en durf het bijna ook niet op te schrijven maar volgens mij voetbalde Wiebrand toen in SVO 3. Deze kleine club, die momenteel nog met één team in de reserveklasse voetbalt, had toen nog drie teams. En misschien voetbalden ze deze middag ook wel tegen ’t Zandt 3, dat weet ik echt niet meer. Waarschijnlijk was ik veel meer gefocust op de inhoud van mijn zakje snoep die na een ruime overwinning ‘s morgens met de jeugd des te lekkerder smaakte.
De VV ’t Zandt telt momenteel nog maar twee teams als de info op hun website klopt. Een heren seniorenteam en een damesteam. De jeugd zal wel naar allerlei clubs in de omgeving uitgewaaid zijn. En dat is geen weelde. Maar daarin is ’t Zandt ook niet uniek. Onderdendam moet het dus ook doen met nog maar één seniorenteam, Kantens (KRC) heeft er met pijn en moeite nog twee en zelfs een grotere club als voetbalvereniging Middelstum moet zich dit seizoen met nog maar drie seniorenteams zien te redden. En ooit zijn dat er, al was het heel kortstondig, zeven geweest. De voetbalclubs in de omgeving hebben het dus moeilijk. Vaak wel heel veel jeugd. Maar wanneer ze 15 of 16 jaar zijn is het stapgeld, voor het steeds duurder wordende biertje in de plaatselijke horeca, soms net even belangrijker dan het voetballen. En dus gaat men op zoek naar een bijbaantje.
Een jaar geleden rond deze tijd speelden we tegen FC LEO uit Leens. Het was miezerig weer en de 4-0 achterstand deed mijn humeur ook al geen goed. De focus op de wedstrijd was ik allang kwijt en dus viel mijn blik tijdens een corner op het gebouwencomplex van de oranje-zwarten. Toen ik goed keek, meende ik ergens een verrotte plank boven een kleedkamer te zien. Onwillekeurig, terwijl de corner stierf in schoonheid, moest ik denken aan hoe het hier over vijfentwintig jaar uit zou zien. Zou deze club dan nog bestaan of hebben we in al onze wijsheid dan reeds besloten dat we de gemeente De Marne terug gaan geven aan de zee? Ik geef direct toe dat het een extreme gedachte was. Het zal wel met mijn gemoedstoestand en humeur te maken gehad hebben…
Misschien zijn fusies en samenwerkingsverbanden wel onoverkomelijk en dé manier om voort te kunnen leven. Jammer vind ik het wel. De identiteit van een dorp wordt steeds verder aangetast. Mooie derby’s verdwijnen, prachtige voetbalclubs met een rijke historie worden opgeheven. En dus voel ik de dringende behoefte om nog eenmaal de krakende tribune van voetbal vereniging ’t Zandt te beklimmen.
De verrichtingen van het Zandtster vlaggeschip bekijkend begint mijn hart ineens sneller te kloppen. Ik zie dat Onderdendam 1 ook in deze competitie speelt. En dus kan ik volgend voorjaar, 34 jaar na dato, samen met broer Wiebrand nog één keer een bezoek brengen aan deze prachtige derby van weleer. Een bezoek na de wedstrijd aan de kantine van Onderdendam, waar het vroeger zelfs na een ruime 10-0 nederlaag altijd gezellig vol en druk was, zal er wel niet in zitten. Maar misschien hebben ze in ’t Zandt voor een euro nog wel een zakje snoep en een bekertje ranja te koop.
En ergens linksboven op de tribune, verkneukelen twee voetbalbroers zich over dit duel onderin de krochten van het hedendaagse amateurvoetbal. Samen herinneringen ophalend aan mooie, wederzijdse voetbalmomenten uit ver vervlogen tijden. Gewoon, omdat het nu nog kan. En de b(r)oer (lees vv ’t Zandt), hij ploegde voort. Hopelijk nog heel lang.
No Replies to "De krakende tribune"