Kirsten Wild heerst ook in Westerwolde

‘Westerwol’, Westerwol’ veur gain gold wol ik die ruilen veur ain stad mit minsen’, het is zomaar een prachtzin uit het liedje Westerwolde van de Groninger streekzanger Alex Vissering uit Ter Apel. Hij schetst de pracht van dit gebied en dat zoiets nooit verloren mag gaan. En terecht. Het is er waanzinnig mooi. Op zondag fietsen honderden mensen over de prachtige schelpenpaadjes, slingerende fietspaden door het bos en langs het Ruiten-A-Kanaal. Voor de rust en om te genieten.

door Gerry Grave 

Met de rust was het heel even gedaan op de doordeweekse donderdag tijdens de Energiewacht Tour. De organisatie puzzelde om een prachtige rittenkoers samen te stellen en besloot Wedde als start- en finishplaats te kiezen tijdens de tweede etappe. Geen slechte keuze, want wie het dorp binnenrijdt, ziet onder het plaatsnaambord ‘sportdorp’ staan. Ook dat is weer terecht. Wedde heeft ook historie. Dat is vooral te zien aan de prachtige burcht in het dorp. ‘Daar maar starten’, dacht de organisatie en historie gecombineerd met een prachtige fietsdag is natuurlijk geweldig.

Gekoerst zou er worden door prachtig Westerwolde: Reclame voor het gebied op meest indirecte wijze. De dames reden afwisselend over klinkerwegen, kronkelende paadjes, maar ook over lange wegen en langs de Juffertoren in Onstwedde; ook al een historisch pronkjuweel. Bewust werd er gekozen voor drie ronden van 39 kilometer. Voor het publiek betekende dat de dames minimaal drie keer zien als men tenminste op dezelfde plek blijft staan. Vaker kan ook en dat deed menigeen. Onderweg zag je dezelfde mensen en dan werd er weer gegroet. Zo gaat dat in deze streek waar de mensen nog vriendelijk zijn. Vriendelijk waren de dames in de koers niet tegen elkaar. Dat moet ook niet, want een winnares moet hard zijn en moet kunnen sprinten. Kirsten Wild kan dat. De Zwolse won een dag eerder al de ouverture van de rittenkoers. Dat deed ze heel overtuigend. In Wedde zou ze het ook maar moeten doen.

Hoewel er geen echte scherprechters in de koers zaten, was het bij vlagen wel even link. Vooral in de vestingstad Bourtange. De Française Aurore Verhoeven moet hebben gedacht dat ze heel even weer in eigen land was, maar Bourtange is toch echt Nederlands. Er is ooit wel eens gevochten in de tijd van Napoleon. Of ze dat weet, is maar de vraag. Hoe ze aan die prachtige achternaam komt is voor haar een weet en voor velen een vraag. M

aar wie uit het publiek weet dat er ene Verhoeven meedeed aan deze koers? Het publiek wist wel dat het linke soep was op het marktplein in de vestingstad. ,,Remmen”, riep een man met Groningse tongval. ‘Dit is toch levensgevaarlijk. Dat draaien en keren bij die brug’, zei de man weer. Zo was het ook. Petje af voor de organisatie, maar de wagens door het dorp was niet zo heel erg handig. ‘Ze kunnen toch beter om het dorp heen rijden en later weer aansluiten’, zei diezelfde man. Instemmende gebaren waren zichtbaar en dus had de man een punt. Het ging allemaal net goed daar in het centrum van Bourtange.

De koers kon zich een weg vervolgen en in de laatste ronde zag het publiek ineens een ‘haas’: Jessie Maclean is van DownUnder en rijdt voor Orica, het team uit haar eigen land. Het was bij Harpel toen de Australische als een speer de bocht uit kwam, op jacht naar een grotere voorsprong in de hoop dat iemand uit haar ploeg de jump kon maken. Die kwam er niet. Het peloton dat eerder al in vijf stukken was gebroken en aantal rensters door pech zag uitvallen, kwam later toch weer bij elkaar.

Een kilometer of tien voor de finish waren daar dan toch twee rensters die er tussenuit knepen: Claudia Häusler en Tiffany Cromwell. Ze bleven even weg, pakten enige tellen en het publiek in Wedde begon er zowaar in te geloven: ‘Zal het dan toch geen sprint worden’, zei een oplettende man. ‘Ja, maar ze komen terug, hoor. Let maar op’, zei diens vermoedelijke partner. De vrouw had gelijk. De ploegen van de sprintsters waren de twee al genaderd en even voor Wedde werden ze opgegeten. Het is een term uit de wielertaal.

Een andere term is ‘iemand er op leggen’. Dat is meestal het werk van die Zwolse, met die heel sterke benen: Kirsten Wild. ‘Nog vijfhonderd meter, nog vierhonderd, driehonderd.’ En zo telde de vrolijke omroepster de meters af en het was in een poep en een scheet en de dames vlogen voorbij en je hoefde niet eens te kijken, want het was wild, heel wild zoals het ging. Kirsten won, Kirsten Wild. Weer zij, die dekselse Zwolse. Of het ‘weer vier’ wordt, is een van de vele vragen die na afloop zijn gesteld. Het kunnen er ook nog vijf worden. Of misschien wel zes als ze ook nog het eindklassement wint. Zo ver is het nog niet. Op vrijdag is er nog een korte etappe en die heel zware ploegentijdrit. Daar kan het verschil wel eens worden gemaakt. Wild zal waken en vooral hopen op niet te veel tijdverschil. Voorlopig is het Wild West in Oost-Groningen.
Het podium zag er als volgt uit: 1. Kirsten Wild; 2. Barbara Guarischi; 3. Lizzie Armitstead; 4. Jolien d’Hoore.

Algemeen klassement:
1. Kirsten Wild (Team Giant-Shimano) 5.03.13
2. Lizzie Armitstead (Boels Dolmans Cycling Team) +10 sec.
3. Barbara Guarischi (Ale Cipollini) +19 sec.
4. Jolien d’Hoore (Lotto Belisol Ladies) +21 sec.
5. Marta Tagliaferto (Ale Cipollini) +24 sec.
6. Elena Cechini (Estado De Mexico Faren) +24 sec.
7. Martina Zwick (Bigla Cycling Team) +35 sec.
8. Gracie Elvin (Orica – AIS) +35 sec.
9. Lotta Lepisto (Bigla Cycling Team) +35 sec.
10. Emilie Moberg (National Team Norway) +35 sec.