Nog één keer De Pelikanen en Appingedam

Nog een keer liepen ze gebroederlijk op een en hetzelfde sportpark. Nog een keer was het rood en wit vermengd met het wit en zwart. Kortom, het was nog één keer De Pelikanen en Appingedam. Na 1 juli gaan beide verenigingen op in de fusieclub DVC Appingedam. Terugblikken met een gevoel van weemoed is al uitgebreid gedaan. De nieuwe vereniging wil vooruit. Het eerste hoofdstuk van een nieuwe geschiedenis schrijven. Maar eerst moest de laatste bladzijde van het huidige boek nog geschreven worden en dat gebeurde op het Wellemansportpark middels de familiedag.

Hij staat er een beetje verloren bij in een hoekje van het scorebord. ‘Ik ben de zaak aan het overkijken’, klinkt het heel serieus. De vraag is nog net eens gesteld, of het antwoord al gegeven. Dus komt, om in voetbaltermen te blijven, de volgende voorzet. ‘Wat moet er dan overzien worden?’ Er ontsnapt een zucht. ‘Weet je, die fusie zal wel prachtig zijn en goed voor het voortbestaan van het voetbal in Appingedam. Ik hou echter het gevoel dat me iets wordt afgenomen dat ik nooit meer terugkrijg. Ook niet als we straks allemaal een DVC-er zijn. Wie verzint er trouwens nou zo’n naam.’

Tja, over smaak valt niet te twisten en het moge duidelijk zijn dat niet iedereen blij is met de fusie van de beide clubs. Waar voorstanders zijn, zijn ook tegenstanders. Met een mooi woord noemen ze dat ook wel democratie. En omdat in een democratie de meeste stemmen tellen, gaat de samensmelting door.

Natuurlijk zijn er ook blije gezichten. Die hebben het over krimp en leegloop, het waarborgen van de voetbaltoekomst in Appingedam. Maar of je nu voor of tegen was, iedereen liep zaterdag wel op het Wellemansportpark om de familiedag mee te maken. Voetbal is plezier maken en dat straalden ze uit. Van groot tot klein, met de passie die bij het spelletje hoort.

Maar er was veel meer op het sportpark te beleven. Zaken die niet rechtstreeks met voetbal te maken hadden, maar wel de onderlinge verbondenheid moesten tonen. Er werd gefeest, aangeschoven voor een barbecue, er werden mensen in het zonnetje gezet en ja, heel soms was daar het besef dat dit toch echt de laatste gezamenlijke familiedag was geweest. Van treurige gezichten was echter geen sprake. Rick van Bostelen en Geert Bijleveld, de deeltijd-voorzitters van DVC, zijn er klaar voor. Net als al die andere mensen die van het spelletje houden. Waarbij het niet uitmaakt in welke kleur shirt je dat doet.

Aan het einde van een lange dag werden bloemen uitgereikt. Aan Richard Kok, een kwart eeuw lid van De Pelikanen, jarenlang jeugdleider en trainer en zeer betrokken als voorzitter van de gefuseerde jeugdafdeling. Maar ook aan Wilma Noordhof, veertig jaar lid en jarenlang een bezige bij in de activiteitencommissie en steun en toeverlaat van Bert Noordhof. Martin Jan Wiersema was niet aanwezig. Ook hij kan op een veertigjarig lidmaatschap bogen. Hoewel officieel geen huldigingsjaar werd Bert Lulofs eveneens geëerd en dat vanwege zijn 65-jarig lidmaatschap.

Terwijl de zon achter de horizon wegkroop en het Wellemansportpark zich in de rust dompelde van een voetballoze periode, bekroop me het gevoel dat ik iets vergeten was. Wat zou die Damster onder het scorebord doen. Zou hij volgend seizoen het logo van DVC ook uitdragen? Toch overtuigd van de voordelen van de fusie? Of afhaken vanwege het feit dat het rood en wit hem in de loop der jaren te dierbaar was geworden. Misschien wel het wit met zwart. Dat was ik hem namelijk vergeten te vragen. Het zou best eens kunnen dat hij geen Pelikaan is of een VVA-er, maar gewoon een Damster. Eentje die heeft ingezien dat het voetbal in Appingedam de steun van iedereen verdient. Zelfs van de grootste scepticus.

No Replies to "Nog één keer De Pelikanen en Appingedam"