Roy Kuipers: ‘Het loopt lekker bij vv Warffum’

dec 26. 2020 | Interview

Jur Smit uit Winsum is bezig aan zijn tweede seizoen bij vijfdeklasser Warffum en daar zal een derde aan vastgeknoopt worden. De club die ook wel luistert naar de naam ‘kanaries’ en vorig jaar besloot om van de zondag naar de zaterdag te verhuizen. Het eerste elftal is inmiddels drastisch verjongd. Een van die jongere spelers is Roy Kuipers. Insiders noemen hem een ‘supertalent’. Of dat etiket terecht op hem wordt geplakt en wat hij er van vindt, doet de geboren en getogen Warffumer uit de doeken.

Er lijkt een frisse wind te zijn opgestoken op en rond het sportpark Westervalge in Warffum. Het vlaggenschip van de plaatselijke voetbaltrots vindt zichzelf momenteel terug op de derde plaats van de ranglijst in de 5e Klasse D.

Oefenmeester Smit zag Joris Bos, Robbert Bos, Bartel Klinkhamer, Jan Klinkhamer en Peter de Vries een stapje terug doen. Zij besloten ruimte te maken voor een nieuwe lichting. En die kwam er, want Warffum haalde flink wat nieuwe spelers in huis die voor een groot deel overkwamen van de jeugd van buurman Winsum. Het waren er om precies te zijn tien. Spelers die aanvankelijk de omgekeerde weg hadden bewandeld, maar nu dus weer op het oude nest zijn teruggekeerd. Een van hen is Roy Kuipers. In zijn geval kun je zeggen dat hij, na een voetbalzoektocht, op het oude nest is teruggekeerd.

‘We wilden allemaal wel een stap omhoog doen’, verklaart de 19-jarige agrarische medewerker uit Den Andel de overstap van destijds naar Winsum. Hij begon als 4-jarige bij wat toen nog de ‘kabouters’ werden genoemd. Als E-junior draafde hij een paar keer op bij de door FC Groningen opgezette Regionale Voetbal Talentenopleiding. Een succes werd dat niet en dat had volgens Kuipers vooral met zijn mentaliteit te maken.

Toch bleef hij aan de weg timmeren en kwam uiteindelijk bij GVAV Rapiditas terecht. Kennelijk bezat de jeugdige Noord-Groninger net iets meer dan een gemiddelde voetballer en dus werd hem geadviseerd om de overstap naar een opleidingsclub te maken. Een degradatie en de intensiteit van de training werden hem teveel. ‘Ik zou bij GVAV in de hoofdklasse gaan spelen en dat betekende dat er vier keer in de week getraind moest worden. Dat niveau was ook in Winsum aanwezig en dus was een hernieuwde kennismaking met mijn voetbalmaatjes eigenlijk vanzelfsprekend.’

Tot en met de A-jeugd bleef Kuipers in Winsum spelen. Vervolgens vertrok, zoals reeds eerder genoemd, een heel leger aan spelers richting Warffum. Hij was er een van. ‘Het is niet dat we ontevreden waren in Winsum, maar van mezelf kan ik wel zeggen dat het altijd mijn bedoeling is geweest om weer voor Warffum te gaan spelen’, verklaart hij de terugkeer.

Overigens heeft Kuipers Winsum niet helemaal opzij geschoven, want in de zaal trapt hij nog altijd een balletje mee met het vlaggenschip van Futsal Winsum. Hoewel hij het veldvoetbal wel aantrekkelijk vindt, gaat zijn voorkeur uit naar de zaal. ‘Daar komt het vooral op techniek en de snelheid van handelen in de kleine ruimte aan. Dat ligt mij wel.’

Het feit dat hij op vrijdag onder dak speelt en een dag later in de buitenlucht, heeft van Roy Kuipers geen bedachtzamere speler gemaakt. Hij weet dat het gevaar van blessures er in zit als je twee heren dient, maar weigert om met een aangetrokken handrem te spelen. ‘Als ik speel, ga ik voluit. Dan maakt het mij niet uit of dat in de zaal of op het veld is. Jur Smit weet dat en heeft er vrede mee.’ Kuipers is overigens vol lof over de oefenmeester.

Hij noemt Smit een prima kerel die het goed doet bij de Warffumer club, dat de jongeling graag een supertalent noemt. ‘Ach, wat is een supertalent. We hebben momenteel een goed team. Dan ga je zelf ook beter spelen.’ Kuipers heeft de bal graag aan de voet, zegt technisch redelijk onderlegd te zijn en wil vanuit de actie het spel verleggen, een assist geven of zelf scoren. De tweebenige voetballer zegt het liefst ‘op tien’ te staan.

Talenten blijven niet eeuwig met dat etiket op hun voorhoofd spelen en dus rijst de vraag hoe Kuipers zijn voetbaltoekomst ziet. Gaat hij kijken hoe ver de mogelijkheden reiken, of is Warffum het eindstation?

‘Weet je, ik sta eigenlijk nog aan het begin van mijn voetballoopbaan en heb er eerlijk gezegd nog niet over nagedacht wat ik nog zou willen bereiken. Ik heb het voorlopig goed naar mijn zin bij Warffum en ben nog niet van plan om naar een andere club te gaan. Het gaat momenteel goed bij de vereniging. We hopen dit seizoen om het kampioenschap mee te strijden en de stap omhoog snel te kunnen zetten.’

En daarmee komt de coronacrisis al snel weer ter sprake. Nog maar enkele wedstrijden op weg of de competitie lag al weer op zijn gat. ‘Ja, dit is een gekke tijd. Gelukkig kunnen we in kleine groepjes nog wat doen, want ik heb het niet zo op hard lopen. Hopelijk mogen we na de jaarwisseling weer snel om de punten spelen. Hier is ook geen bal aan.’

Eigenlijk is het jammer dat juist nu het voetbal opnieuw stil is komen te liggen, omdat menig liefhebber wel eens wil zien in hoeverre de vernieuwing van het Warffumer team zijn vruchten begint af te werpen. Natuurlijk, het seizoen is nog lang en op de achtergrond kunnen heel wat randzaken van invloed op de resultaten zijn, maar toch. Het begin is er en wie weet welke verrassingen Warffum uit de hoge hoed weet te toveren in een klasse waarin Corenos en De Fivel als mogelijke kampioenskandidaten worden getipt.

Schuil en Venhuizen: ‘Omlandia hunkert naar nieuwe successen’

dec 24. 2020 | Interview

Derdeklasser Omlandia en hoofdtrainer Simon Schuil gaan ook het seizoen 2021/2022 met elkaar door. Dat hebben de Ten Boerster club en de oefenmeester onlangs besloten. Schuil is overigens niet de enige die blijft. Ook zijn assistent René Hovenkamp heeft zijn handtekening onder een verlenging gezet. Dit geldt eveneens voor Daniël Venhuizen, de hoofdverantwoordelijke van het tweede team en Timothy de Vries van het eerste vrouwenteam. Evalueren na drie wedstrijden is geen haalbare kaart. En toch hebben beide coaches duidelijk in beeld waar hun teams momenteel staan.

In april van dit jaar werd bekend dat Schuil en Venhuizen het voetbal in Ten Boer nieuw leven moesten inblazen. Een schat aan ervaring en jeugdig elan leken elkaar op het sportpark aan de Sportlaan te hebben gevonden. Hoe wrang is het dan dat het duo, amper geïnstalleerd, te maken kreeg met een tweede golf van het coronavirus. Met als gevolg dat de competitie na een paar wedstrijden al weer stil kwam te liggen.

Casper Goedkoop was in 2012/2013 de laatste trainer die successen kon begroeten met het eerste team van Omlandia. Het waren mooie tijden voor de witblauwen, die naar nieuwe successen hunkeren. Schuil en Venhuizen moeten daar voor zorgen, maar hebben de kans nog niet gekregen om de plannen fatsoenlijk uit te rollen. En dus zijn er vragen. Die willen beide heren maar al te graag beantwoorden. Zoals bijvoorbeeld of besturen van clubs geen risico nemen met het verlengen van een contract. Teams en dus ook hun coaches hebben immers nog maar weinig kunnen laten zien.

Simon Schuil gelooft daar niet in. Hij is erg blij dat hij op het oude nest terug is en dat Omlandia met zijn aanstelling bewust gekozen heeft voor een trainer die zich op de toekomst van de vereniging wil richten. De club heeft daar vertrouwen in. ‘En het is belangrijk dat er snel duidelijkheid is richting het nieuwe seizoen, zodat je je kunt richten op het vervolg van dit seizoen. Het is overigens fijn dat René Hovenkamp en Daniel Venhuizen eveneens blijven, want die spelen een belangrijke rol bij de huidige positieve ontwikkelingen.
‘De club is aan het begin van het seizoen een nieuwe weg ingeslagen. Die kunnen we nu blijven volgen. We zijn ergens aan begonnen dat nog lang niet af is en door de huidige situatie nog voldoende uitdagingen zal opleveren’, vult Venhuizen zijn collega aan.

Zoals reeds gememoreerd heeft de coronacrisis heel wat zand in de raderen gestrooid. Beide oefenmeesters werken met een vrij nieuwe groep en vinden dat er in het groepsproces al flinke stappen zijn gezet. Schuil: ‘Ook in de periode dat we met groepjes van vier trainden was de opkomst van beide elftallen groot en dat we op die manier de groepen bij elkaar hebben kunnen houden. Dat is voor mij het belangrijkste in deze periode, omdat je daarmee weer je voordeel kunt doen in de tweede seizoenshelft. Desondanks hopen we straks snel weer wedstrijdgericht te kunnen trainen, want van een conditionele opbouw is in deze periode minder sprake.’

Over de verschuivingen binnen de beide selecties zegt Venhuizen: ‘Simon heeft veel spelers van het vorige tweede elftal naar het eerste elftal gehaald. Hierdoor is ook binnen mijn selectie een totaal nieuw situatie ontstaan. Die bestaat nu uit een paar spelers van het vorig seizoen, maar ook veel jeugdspelers die de doorstroming naar het tweede elftal hebben gevonden. Het is mooi om te zien dat jongens zoals Mart Schollema, Ruben Hummel, Patrick Bergman, Ruben de Haas, Mark Rijzebol en Melle Elgersma veel stappen zetten in hun ontwikkeling. De eerste resultaten waren tegenvallend, maar dit team moet nog wennen aan de eerste klasse.’

Van voetbal is momenteel geen sprake en dus vindt de samenwerking tussen beide coaches vooral plaats op het gebied van afstemming op het gebied van inhoud en opzet van trainingen. Schuil: ‘Ik ben erg blij met het fanatisme van Daniel in deze periode. Het is ontzettend mooi om te zien dat hij ondanks de beperkingen altijd weer een uitdagend programma voor zijn groep heeft. Daarnaast trainen we op de zaterdagen samen de jongens van het eerste en tweede team die graag een derde training willen. Dat is voor de onderlinge band tussen beide elftallen erg goed. Wij hebben korte lijntjes, dus we weten elkaar zeker te vinden en los van het contact op het voetbalveld hebben we regelmatig telefonisch contact. De samenwerking is prima wat mij betreft.’

Venhuizen is van mening dat de oefenmeesters hun mannen qua trainingen veel variatie kunnen aanbieden en welke oefenvormen men van elkaar kan gebruiken. ‘In het begin van het seizoen zag je elkaar natuurlijk veel meer en ging het dan vooral over de wedstrijden en selecties enzovoort. We houden verder altijd goed contact via de app of door middel van bellen waardoor we ook precies weten wat we aan elkaar hebben.’

In deze periode ben je als trainer verantwoordelijk voor uitdagende trainingen, maar ook de motivatie van de groep zelf moet hoog zijn. Venhuizen en Schuil zijn van mening dat hun selecties hebben laten zien dat het daar niet aan ontbreekt. ‘We hebben getraind in groepjes van vier en eigenlijk hebben we allebei gewerkt met een puntenbokaal zodat er altijd iets op het spel staat. Dit zorgt voor een extra stukje motivatie. Uiteindelijk wil elke speler graag een competitie-element’, zegt Schuil.

Venhuizen: ‘Als je naar de trainingen van het eerste en tweede elftal kijkt is dit er ook zeker uitgekomen, mede door gebruik van veel materiaal zoals banken, linten en verschillende soorten ballen. Binnen de club hoopt iedereen dat we snel zicht hebben op normaal trainen of het spelen van wedstrijden. Dat hebben de spelers verdiend en zorgt ook weer voor licht aan het einde van de lange tunnel.’

De doelstelling voor het eerste elftal blijft onveranderd. Schuil wil van het Ten Boerster vlaggenschip een stabiele derdeklasser maken, waarbij ruimte moet zijn voor het inpassen van jeugdspelers. Of dat streven gehaald zal worden is lastig te bepalen omdat er nog maar een zeer beperkt aantal wedstrijden gespeeld kon worden. Voor hem en zijn collega geldt dat ze nog niet hebben kunnen laten zien dat ze op de goede weg zijn.

Toch heeft Schuil al wel lichtpuntjes gezien. ‘Als trainer ben ik erg trots als je ziet welke rol de jeugd daarin speelt. Wouter Hoek speelde vorig jaar al in het eerste team. Luc Bergman is officieel nog jeugdspeler, maar keept wekelijks in het eerste alsof hij er al jaren staat. Daarnaast beleven we op dit moment erg veel plezier aan Jeremy van Coevorden. Hij is ook overgekomen vanuit de JO 19, maar is wel een speler die het Ten Boerster publiek al meerdere keren heeft laten zien welke kwaliteiten hij bezit. In het tweede elftal speelt een aantal jonge jongens op een goed niveau, zij kunnen hopelijk snel de stap maken. Met de toekomst van het voetbal in Ten Boer zit het wel goed. De sfeer in de groep zorgt er denk ik ook voor dat deze jongens zich snel op hun plek voelen.’

Dat is volgens hem ook het geval bij de van Potetos overgekomen doelman Mickeal Bos en middenvelder Brian Drevel, vorig seizoen goed voor vijf goals in dienst van SC Scheemda, waarbij laatstgenoemde zich ook al nadrukkelijk heeft laten zien. In zijn eerste optreden voor Omlandia scoorde hij thuis in het duel met Helpman. Overigens wonen beiden in Ten Boer en dat heeft er mede voor gezorgd dat Omlandia met louter Ten Boersters aan de slag is gegaan.

Venhuizen denkt dat zijn team na de herstart voor elk punt zal moeten knokken. Hij heeft er alle vertrouwen in dat dit zal gebeuren. Belangrijk is echter ook dat de ontwikkeling van jonge spelers mede voorop moet staan. ‘Het is wel fijn dat de oudere en meer ervaren spelers binnen het elftal, zoals Jesse Doornbos, Wester de Roo en aanvoerder Roel de Vos, een nieuwe rol hebben gekregen ten opzichte van voorgaande jaren maar dit binnen het elftal prima invullen. Ook is Bram van der Veen dit seizoen nieuw bij het tweede elftal gekomen. Het is mooi om te zien dat hij zich snel op zijn plek voelt binnen het tweede elftal en dat geeft ook aan dat het met de sfeer binnen het tweede elftal wel goed zit.’

Communicatie, duidelijkheid, ontwikkeling en geduld. Het zijn de toverwoorden die waarschijnlijk nog vaak aan de Sportlaan in Ten Boer zullen klinken. Schuil: ‘De contacten tussen Daniel en mij zijn erg plezierig, maar ook die met de technische commissie van de senioren en de jeugd zijn erg goed. Samen hebben we een doel voor ogen en dat is de toekomst van onze mooie club. Alle partijen hebben er voor gezorgd dat er op dit moment door goed onderling contact duidelijkheid is naar de spelersgroepen van het eerste en tweede elftal. De focus kan op het voetbal worden gericht. Dat is waar het allemaal om draait.’

Venhuizen vindt dat hij en Schuil naar elkaar toe zijn gegroeid. ‘Simon heeft aan het begin van dit voetbaljaar een fantastisch trainingskamp voor het eerste en tweede team georganiseerd. Daarna zijn we weliswaar uit elkaar gegaan maar is er altijd nog goed contact over de voortgang van spelers en allerlei andere zaken. Het mooie is dat er gedurende de crisis ook gewoon stappen zijn gezet. We blijven er bovenop zitten en de huidige lijn doortrekken als we weer beginnen. En laat dat niet te lang meer duren, want iedere voetballer, trainer, supporter en vrijwilliger staat te popelen om weer te beginnen.’

Schuil: ‘Los van de prestaties hebben mensen behoefte aan het sociale voetbalpraatje of het biertje in de kantine. Dat in combinatie met eventueel succes van ons eerste en het tweede team zijn de zaken waar ik enorm naar uit kijk. Voor nu zouden Daniël en ik willen zeggen; blijf gezond en zorg dat je de maatregelen naleeft zodat we elkaar weer snel op en langs het veld kunnen zien.’

Marinus Siekman wil met ZEC aan boom schudden

dec 23. 2020 | Interview

Marinus Siekman uit Groningen (58), liefkozend ook wel ‘Bompa’ genoemd, verruilt na dit seizoen het Zoutkamper Zeester voor ZEC uit Zandeweer. De vriendelijke reus, liefhebber van het eerste uur en uiterst gedreven trainer vindt het na vier seizoenen in het vissersdorp welletjes. Zijn lijfspreuk? ‘Als trainer moet je nooit om respect vragen, dat moet je vanzelf krijgen.’

De geboren Stadjer kan uren over voetbal vertellen. Dat is ook niet zo gek, want hij heeft als speler en trainer een schat aan ervaringen opgebouwd. Als kind werd hij door Hugo Hovenkamp en Piet Fransen bij GVAV Rapiditas ondergebracht. Daar speelde de youngster tot en met de B-jeugd. Daarna werden de kicksen in de kast gezet vanwege het feit dat hij vaak in het buitenland verbleef.

Marinus Siekman was inmiddels 23 toen zijn broer hem vroeg om voor FC Mistral te komen spelen, een club die was ontstaan uit varende en voetballende schippers (DVVS). Hij verkaste daarna naar DIO Groningen, waar Martin Koeman (trainer) en Wim Everards (elftalleider) de drijvende krachten waren.

De in voetbalkringen welbekende Johan Brakema, toenmalig voorzitter en sponsor van Noordwolde, meldde zich na drie jaar bij Marinus Siekman met de vraag of hij niet bij de geelzwarten zou willen komen spelen. Rob de Blois besloot te stoppen als keeper en zou de club gaan trainen. Dus kwam er een plekje onder de lat vrij en daarmee was een nieuw hoofdstuk in het leven van de servicemonteur aangebroken. Het leverde hem al vrij snel een verkiezing op in het toenmalige Mc Donalds Regioteam, waar hij met spelers als Jack Suiveer, Eddy Tuik en bijvoorbeeld Rinie Jurna te maken kreeg.

‘Dat waren fantastische tijden. Ik weet nog goed dat ik na een wedstrijd tegen de profs van Groningen door Hans Westerhof werd gevraagd of ik op gesprek wilde komen in het Oosterpark. Daar kreeg ik te horen dat ik met de grote jongens mocht meetrainen. Een geweldige eer natuurlijk. Ik kon het jammer genoeg maar een paar maanden volhouden omdat ik zelfstandig ondernemer was. Ik ben toen naar Hans Westerhof gegaan en heb aangegeven dat ik er mee wilde stoppen. Het was gewoon een gevlieg van jewelste.’

Siekman besloot de cirkel rond te maken en keerde terug bij GVAV Rapiditas, waar hij nog een aantal jaren in het eerste speelde, totdat een ernstige blessure hem dwong om te stoppen. ‘In een bekerwedstrijd tegen Broekster Boys scheurde ik mijn schouderbanden af en een pees van het bot. Ik heb het daarna nog wel geprobeerd, maar kwam nooit meer terug op mijn oude niveau’, blikt hij terug op die periode.

De club moest op zoek naar een nieuwe doelman, maar vond in Siekman wel de persoon die de C1-jeugd ging trainen. Je zou rustig kunnen stellen dat hij min of meer per ongeluk in het trainersvak was gerold. Een jaar eerder was hij al leider van de B-junioren geweest, dus was het voor GVAV Rapiditas een optelsommetje. Siekman had zijn TC3 inmiddels op zak en zou nog een aantal prachtige jaren binnen de gelederen van de Stadjers meemaken.

Zijn eerste klus als hoofdtrainer vond hij bij GVB in Grootegast. Na anderhalf jaar bleek dat dit niet met zijn werk was te combineren. Iets dichter bij huis, aan de Kring op de Peizerweg in Groningen, was het vervolgens PKC ’83 dat zich van zijn diensten wist te verzekeren. Via vv Groningen kwam hij in 2001/2002 bij De Fivel terecht, dat toen nog in de vierde klasse speelde en als twaalfde zou eindigen. Siekman keerde terug naar GVAV Rapiditas en kwam na drie jaar Groninger Boys en net zo’n lang avontuur bij Aduard 2000 opnieuw bij Noordwolde terecht.

Hij zou er een seizoen blijven om daarna naar Zuidhorn te verkassen. FVV was de laatste stop voor Zeester. Siekman had toen inmiddels al heel wat meegemaakt, maar weet er niet zo even een club tussenuit te pikken waar hij zijn mooiste tijd heeft meegemaakt. ‘Ik heb simpelweg overal een schitterende tijd gekend. Een schat aan ervaring opgedaan en prachtige anekdotes als mooie herinneringen meegenomen. Ben vijf keer kampioen/gepromoveerd en heb twee keer de KNVB-beker gewonnen met de C1 van GVAV Rapiditas. Alles wat ik heb gedaan was heel mooi om mee te maken. Dat had ik voor geen goud willen missen.’

Zeester mag zich ook in dat rijtje voegen. Het is volgens Siekman een prachtige vereniging met een schat aan vrijwilligers. ‘Toen ik er kwam vond ik die jongens allemaal een beetje druk in het hoofd. Het leek voor hen onmogelijk om de bal drie keer naar iemand in het zelfde kleur shirt te transporteren. Door veel te trainen op het geven van passes, de traptechniek en het positiespel te verbeteren en tijdens partijvormen begeleidend te coachen ging dat steeds beter.’

De Zoutkampers stonden in het seizoen 2018/2019 op de rand van promotie naar de vierde klasse. Ze hadden zich van de tweede periodetitel weten te verzekeren en konden op het eigen Sportpark Tourcamp een flinke stap in de goede richting zetten. Veendam 1894 vormde echter een te groot struikelblok om de hoop op promotie levend te houden. De Zoutkamper brigade struikelde vanaf elf meter over de Veenkolonialen, nadat er in de reguliere speeltijd niet was gescoord en ook de verlenging geen soelaas had geboden.

De droom lag aan diggelen, maar Siekman bouwde onverdroten verder in Zoutkamp, waar hij met een andere bijna niet te kloppen tegenstander kreeg te maken. De coronapandemie was er mede verantwoordelijk voor dat het afgelopen seizoen niet uitgespeeld kon worden en dat de huidige voetbaljaargang al na enkele wedstrijden opnieuw stil kwam te liggen.

Siekman: ‘Ik heb nooit in mijn hoofd gehad om vier jaar bij Zeester te blijven. De mensen die mij kennen, weten dat het voor mij na drie jaar ophoudt. Omdat Zeester en de mensen er omheen altijd goed voor mij zijn geweest, vond ik na de eerste periode van de coronapandemie dat ik eigenlijk verplicht was om er een vierde jaar aan vast te knopen. Ik denk niet dat het bestuur er vanuit was gegaan dat ik nog een jaar zou blijven. De gedachte is me even door het hoofd gevlogen om er mee te stoppen, maar na deze twee periodes van corona vond ik dit gevoelsmatig niet echt een geschikt moment. VV Zeester heeft een leuk eerste elftal met een aantal mannen waar de jaren beginnen te tellen, maar daar staat tegenover dat er goede jeugd is doorgestroomd. Jaap van der Ploeg komt bij een geweldige vereniging en krijgt een groep met mogelijkheden.’

Het moment dat het voor Siekman wel duidelijk was om zijn heil elders te zoeken, was tijdens de uitwedstrijd tegen Surhuisterveen. ‘We stonden mee bovenaan en ik moest zeven spelers missen omdat er een aantal op familiebezoek ging. Anderen namen het niet al te nauw met de coronaregels en gingen doodleuk feestjes vieren. Dat zijn dingen die niet stroken met mijn belevingswereld. Als je ergens voor wilt gaan moet je elke week een finale willen spelen.’

Er zijn veel meer trainers dan dat er clubs zijn. De vraag rijst of ZEC een bewuste keus is geweest en of Siekman niet iets anders had willen proberen. ‘Op het moment dat het duidelijk was dat ik Zoutkamp zou verlaten, ging de telefoon meteen en waren er twee verenigingen in beeld. Van ZEC was het Bert van der Meer die mij vroeg of ik bereid was te komen praten. Dat ging allemaal vrij snel moet ik zeggen. Van der Meer heeft er in drie jaar aardig wat werk verricht. Er staat een goed eerste elftal, er zijn momenteel drie seniorenteams en in de structuur is er ook het een en ander veranderd. En nog zijn ze druk met nieuwe dingen bezig. Ik ben wel iemand die op zijn gevoel af gaat en had na een aantal gesprekken met bestuur en spelers wel het idee dat deze jas mij wel paste. De tijd zal moeten leren of mijn gevoel goed is geweest.’

Momenteel kan er vrijwel niks meer. Siekman houdt zich bezig met klusjes thuis, maar mist de groene grasmat. ‘Er zijn jongens van Zeester die goed voor zichzelf zorgen. Je wilt ze echter graag iets meegeven. Omdat de regels telkens weer worden aangescherpt, mag er steeds minder. Met vier man trainen vond ik al niks, nu mag het nog maar met twee. Voetbal moet niet op een soort van bezigheidstherapie gaan lijken. Samen kleden, samen douchen, samen even iets drinken en samen even napraten. Het zijn allemaal dingen die zo vanzelfsprekend waren, maar nu niet meer kunnen. Ik ben er eigenlijk helemaal klaar mee. Maar ja, wat doe je er aan. Eerlijk gezegd denk ik niet dat we heel snel weer aan het voetballen slaan en ik zou ook niet weten hoe de competitie dan weer opgestart moet worden. Ik heb mijn gedachten er wel eens over laten gaan. Dit gaat een lastige klus worden.’

Over de verwachtingen voor dit seizoen kan al weinig worden gezegd, laat staan dat Siekman iets zinnigs kan vertellen over zijn nieuwe klus in Zandeweer. ‘Ik heb er een hekel aan om hoog van de toren te blazen. We gaan echter wel proberen ergens voor te gaan. In hoeverre dat kans van slagen heeft is weer afhankelijk van factoren zoals schorsingen, blessures en dergelijke. We hebben wel afgesproken dat we aan de boom willen schudden in de vijfde klasse. We gaan het meemaken.’