Een in de eerste helft prima spelend SC Loppersum heeft op eigen veld met 3-2 weten te winnen van The Knickerbockers. Het werd nog wel even spannend, want de Lopsters namen een 2-0 voorsprong voor rust. Die zagen ze na de doelwisseling echter als sneeuw voor de zon verdwijnen. Uiteindelijk besliste Olav Sleurink het duel in de slotfase en met die overwinning weet SC Loppersum zich verzekerd van nog een seizoen in de derde klasse.
Oefenmeester Heiko van den Berg kon in het eerste bedrijf tevreden zijn over zijn mannen. Die wisten vooral over de linkerkant gevaarlijk te worden via de steeds maar weer opkomende linksback Max Makken. In de 6e minuut zagen de toeschouwers op het Lopster sportpark een aanval uit het boekje. Makken snelde het strafschopgebied van de gasten binnen en ging vervolgens tegen het gras. De strafschop was onvermijdelijk en werd door Rik Buikema verzilverd: 1-0. Een prima start voor de gastheren. De aanvallen bleven namelijk komen en het was op zeker moment andermaal Max Makken die samen met Joris Jurna een combinatie wist op te zetten. De strakke voorzet kon net niet door Tim Maneschijn benut worden. In de 43e minuut belandde er een hoge voorzet in het strafschopgebied van de studentenploeg uit Groningen. Die werd door Olav Sleurink tot doelpunt gepromoveerd: 0-2.
Voor het tweede bedrijf had The Knickerbockers twee verse krachten binnen de lijnen gebracht, in de hoop dat zij voor een ommekeer zouden kunnen zorgen. Die kwam er dan ook aan. Het tempo ging omhoog bij de bezoekers en er werden meer duels uitgevochten. SC Loppersum was niet meer in staat om er uit te komen en kon alleen maar tegenhouden. En zelfs dat lukte de thuisploeg niet, want in de 55e minuut wisten de Stadjers de aansluitingstreffer te maken via Pim Boitelle: 2-1. Met af en toe een counter probeerden de Lopsters de genadeklap uit te delen, maar de kansen op de gelijkmaker waren groter. Die zou dan ook vallen en het was Mart Willemsen die zich liet bejubelen: 2-2. Daarmee lag de tweestrijd weer helemaal open. De ploegen gaven elkaar geen duimbreed toe en het duel leek regelrecht op een remise af te stevenen.
Toen was daar echter het moment in de 85e minuut waarop The Knickerbockers balverlies leed en SC Loppersum razendsnel wist om te schakelen. Diederik Dijk stak de bal op Olav Sleurink en die bedacht zich geen twee keer. Hij joeg de bal snoeihard in de linker benedenhoek en tekende daarmee voor zijn tweede van de middag: 3-2. De buit was echter nog niet binnen, want door de vele momenten waarop het spel stil kwam te liggen werden er maar liefst twaalf minuten aan blessuretijd bijgeteld. De thuisclub kwam daarin echter niet meer in gevaar en sleepte drie hele belangrijke punten over de streep. Volgend jaar mag men namelijk opnieuw in de derde klasse aantreden en dat mag van staf en spelers als een enorme prestatie worden gezien.
Heiko van den Berg (SC Loppersum): ‘Als je kijkt naar alle verenigingen in onze klasse, dan hebben wij het als SC Loppersum met veel minder leden en allemaal spelers van de eigen club dit seizoen erg goed gedaan. De competitie is echter nog niet voorbij. Er resten nog twee wedstrijden en we gaan voor evenzovele overwinningen. Het is jammer dat we de laatste weken ene kleine terugval hebben gehad, maar met een kleine selectie als de onze was dat te verwachten. We zullen nog twee keer alles geven en dan is het maar afwachten of dat voldoende is gebleken om alsnog de nacompetitie te halen.’
* SC Loppersum – The Knickerbockers 3-2 (2-0). Rik Buikema 1-0 (strafschop); Olav Sleurink 2-0; Pim Boitelle 2-1; Mart Willemsen 2-2; Olav Sleurink 3-2.
Op het gemeentelijk sportpark van het Woldendorper WEO is zondagmiddag een einde gekomen aan een tijdperk. Er werd namelijk voor het laatst op zondagmiddag gevoetbald. Het duel tussen de geelzwarten en Kloosterburen eindigde in 3-3. Daar had niemand het naderhand nog over. Het ging vooral over het feit dat er na 92 jaar geen prestatievoetbal meer gespeeld gaat worden. Het werd echter allesbehalve een dag met alleen maar treurige gezichten. ‘En dat was ook niet de bedoeling. We verleggen alleen onze prioriteiten’, vertelt bestuurslid technische zaken Leo Overeem.
Zoals iedere club heeft WEO ups en downs gekend. Er werden kampioenschappen gevierd aan de burgemeester Garreltsweg, maar ook degradaties betreurd. WEO kan als een van de weinige verenigingen in deze regio zeggen dat ze twee voormalige profvoetballers als trainer hebben gehad. De club is altijd bescheiden gebleven. Dat de letters WEO niet voor Woest En Onverschillig stonden, wilde de buitenwacht lange tijd niet weten. In Woldendorp En Omstreken wist men wel beter. Men bleef er altijd bescheiden en dat straalde de club ook uit. Zoals de kantine zelfs de grootste voetbalhater nog wel zou kunnen verleiden tot het brengen van een bezoekje. Omdat het de sfeer uitademt van een gezellige bruine kroeg. Met her en der een halve bal als plantenbak.
De vereniging had een luchtkussen gecharterd voor de jeugd en de allerjongste voetballers van het samenwerkingsverband SJO NWWC mochten WEO-goalie Jan Meijerhof onder vuur nemen. Dat stukje vuurwerk bleef zijn collega Sander Adema van Kloosterburen bespaard, want het zal je tijdens een wedstrijd niet snel gebeuren dat ze met een mannetje of tien tegelijk op je af komen en evenzovele ballen langs je heen schieten. Daarna was het aan scheidsrechter Jan Kuipers om het laatste thuisduel van de Woldendorpers in goede banen te leiden. Nadat hij voor het einde had gefloten en er over en weer handen waren geschud, hokte de selectie van WEO nog één keer samen in de abri langs het hoofdveld. De klus was geklaard, het zat er op. De allerlaatste thuiswedstrijd gespeeld en in 3-3 geëindigd nadat Kloosterburen nog een 0-3 voorsprong had weten te nemen. Tijd voor een peuk en een flesje bier, zoals ze dat bij WEO altijd doen. Of ze nou een overwinning moeten vieren of een pak op de broek hebben gekregen. Aan dat soort tradities wordt niet getornd. Ook nu het de laatste keer was niet. Langs de lijn ontsnapte er een zucht aan de keel van een supporter. ‘We zullen deze dag vanaf nu anders moeten invullen’, klonk het toch enigszins bedroefd.
Voor spelers, supporters en andere vrijwilligers stond de zondagmiddag jarenlang in het teken van vv WEO. ‘Ik begrijp het wel, maar blijf het jammer vinden. Nog een paar jaar, dan was ik een halve eeuw actief aan de club verbonden geweest, waarvan vijfentwintig jaar als grensrechter. Dat valt nu weg. De zondagmiddag was mijn alles’, vertelde Jacob Wedda nadat hij door de club was gehuldigd. Hij is maar een van die groep vrijwilligers met geelzwart bloed in de aderen. En zo lopen er nog wel wat mensen rond die met de club vergroeid zijn geraakt. Spelers zoals bijvoorbeeld goaltjesdief Niels ‘De Verlosser’ Jansen en, zonder anderen te kort te doen, mannetjesputters als Jan ‘Soldaat/Ons Jan’ Meijerhof en Dennis ‘Seabert’ de Vries. Spelers die, met alle respect, op een voetballeeftijd zijn aanbeland dat ze aan andere zaken gaan denken dan op zondagmiddag tegenstanders als Wedde, DWZ of buurman Farmsum te bestrijden. Wouter Slager is ook zo’n voorbeeld. Hij heeft er tweeëntwintig dienstjaren op zitten als speler van het eerste elftal. ‘We worden allemaal een dagje ouder. Je wilt graag plaats maken voor de jongere garde, maar als dat niet aansluit bij wat er nu in de eerste selectie staat of niet op zondagmiddag wil voetballen, dan moet je als club wel iets. Het is jammer dat het zo moet lopen, maar het is niet anders’, zegt de man die gedurende het duel op fraaie wijze een vrije trap binnen wist te schieten.
Het werd dus een zonovergoten dag met een lach en een traan. Een lach, want de vereniging is nog altijd volop in beweging en blijft ook volgend seizoen zeer actief. Dan echter op andere momenten dan op de zondagmiddag. De jeugdafdeling groeit, de dames zijn met een grote groep, de categorie 35+ is behoorlijk in trek, het jonge team op zaterdag draait goed en er wordt op zondagochtend gevoetbald. Een traan werd er ook gelaten, want het is natuurlijk niet niks dat je als club een dergelijk besluit moet nemen. Bestuurslid technische Zaken Leo Overeem beaamt dat. ‘Natuurlijk doe je dat met pijn in het geelzwarte hart. De meeste mensen lopen hier al jaren rond. Dat doet je wel wat.’ Kea Moesker-Dammer is zo iemand. Ze is al meer dan vier decennia vrijwilliger bij de club. Ook daar komt een einde aan. ‘Als het aan mij had gelegen was ik nog wel een poosje door gegaan. Maar ja, als je te horen krijgt dat het afgelopen is, dan valt dat wel even rauw op je dak. Net als veel anderen moet ik op zoek naar ander tijdverdrijf. Dat zal wel koper poetsen worden’, lacht ze. Wat Henkie Menninga gaat doen laat zich raden. Hij ontving als rassupporter een bal uit handen van zijn kleinzoon en huidig basisspeler Thom Bakker.
Afscheid werd er ook genomen van de technische staf, bestaande uit trainer Tonnie Huft, de teammanagers Arne Dalman en Arnoud ten Have. Ook zij werden van een presentje voorzien. En toen was daar het moment dat Hiltjo ten Have als laatste aan het woord kwam. ‘Nou, dat was het dan’, aldus het aanspreekpunt van de club. En dat was het inderdaad. De muziek schalde vervolgens door de kantine en het zou er nog lang gezellig blijven. Of WEO ooit nog weer terug zal keren op de zondagmiddag? Om maar met de oude stripheld Appie Happie van De Taaie Tijgers uit het fictieve dorp Louloenersloot te spreken; Zeg nooit nooit…
Poolster heeft in eigen huis een gevoelige tik op de neus gekregen van het bezoekende NEC Delfzijl. De Havenkanters namen daarmee revanche voor de 0-1 nederlaag die men eerder dit seizoen kreeg te slikken. Op het sportpark Oldencate in Spijk werd het 0-5 voor de ploeg van trainer Roy Kamps, die door deze zege de Spijksters op de ranglijst is gepasseerd en zich daarmee hoe dan ook van nacompetitievoetbal heeft weten te verzekeren.
Er stond nog heel wat op het spel voor beide ploegen, want nacompetitie is nadrukkelijk in beeld. Poolster had eigenlijk de beste papieren, want het zou bij winst of een remise de derde periodetitel voor zich opeisen. NEC Delfzijl had eveneens baat bij een zege omdat de kloof met de nummer vijf Omlandia dusdanig groot zou worden dat er een vervangende periode zou klaarliggen. Trainer Jeroen de Groot van de gastheren moest verstek laten gaan. Hij had al lang geleden een weekendje weg geboekt. Zijn taken op de bank werden overgenomen door André van Gennip, die samen met Sander Dijkman het elftal naar puntenwinst moest zien te coachen. Ondanks de afwezigheid van Jeroen de Groot, waren de appjes met de te volgen tactieken al vroeg in de aanloop naar het treffen bij de spelers terecht gekomen. Op zaterdagochtend stuurde hij zijn team zelfs nog een video van twintig minuten om ze nog meer te motiveren. Het is typerend voor het fanatisme van de oefenmeester dat hij de afgelopen jaren heeft laten zien en bedreven.
Poolster kon met een volledig fitte selectie aantreden, maar de basis van het team staat al enige tijd vast en daar werd ook nu niet aan getornd. De 21-jarige arbiter Martijn Meulenbelt liet pupil van de week Jesse van der Laan als eerste de gang naar het doel van NEC maken. Goalie Bas Westerhuis werd met een hard schot kansloos gelaten. Daarna was het de beurt aan de grote mannen. NEC Delfzijl trapte af en het werd al snel duidelijk wat het strijdplan van de Delfzijlsters was. Ze hadden geleerd van de thuiswedstrijd en wisten waar ze Poolster moesten oppakken. De gasten kwamen fel uit de startblokken, wisten veel duels om de tweede bal te winnen en probeerden met veel lopende mensen de ruimtes te vinden om gevaarlijk te worden. Het werd een onvervalst Haags kwartiertje in Spijk, maar dan meteen al aan het begin van de wedstrijd. Poolster had zichtbaar moeite om bij de strijdwijze van de bezoekers aan te haken. Het wist niet veel meer te doen dan zich proberen vast te bijten, in de hoop dat ze de eerste storm zouden overleven.
Na een kwart wedstrijd ging het tempo dan ook wat naar beneden. De geelzwarten wisten er iets vaker uit te komen, maar de acties naar voren waren niet talrijk en ook de zuiverheid daarvan ontbrak. Dat het een lastige middag voor de thuisploeg zou worden, was toen al wel duidelijk. Om met NEC Delfzijl te kunnen matchen zou iedereen zijn niveau moeten halen bij Poolster, maar dat lukte niet iedereen. De gastheren moesten zich beperken tot verdedigen en hopen dat ze in de omschakeling iets zouden kunnen doen. Voor spits Daan Bos, in het begin van de week nog ziek, was het echter geen doen om tegen een overtalsituatie op te moeten boksen.
Dat NEC Delfzijl in de 40e minuut van het duel op voorsprong wist te komen, was niet bepaald een verrassing. Wel dat het pas op dat moment gebeurde. Via de zijkanten wisten de gasten vaak door te komen, maar werd het karwei daarna niet succesvol afgerond. Het was allemaal wat te gehaast. Daar waar het beter was om de rust te bewaren. Tot aan dat moment dus. Toen hadden ze het gaatje gevonden en met een diagonaal schot was het Jurrely Torbed die doelman Simon Dijkman liet vissen: 0-1. Dat Poolster voor de rust ook nog een tweede tegentreffer kreeg te slikken was onnodig, maar ook hier was het gebrek aan scherpte debet aan de ruimte die Sem Switynk, na een uitstekende diepe bal van Tyrell Strik, kreeg om zijn graantje mee te pikken: 0-2. In het achterhoofd van de Havenkanters zal daarna het duel in Ten Boer nog wel even hebben meegespeeld. Toen stonden ze halverwege ook met 0-2 aan de leiding, maar verloren ze uiteindelijk met 3-2.
In de tweede helft werd bij Poolster Raoul van Gennip vervangen door Mark Lijnema. De geelzwarten hoopten wat nieuwe impulsen te krijgen en de jacht op de aansluiting te kunnen openen. Het begin van het tweede bedrijf was nog veelbelovend. Een schot van Lijnema werd door doelman Westerhuis stijlvol uit de doelmond geslagen. Toch bleek ook nu dat Poolster niet goed genoeg uit de verf kwam. De wil was er wel, maar het zat er eenvoudigweg niet in. Dat had ook veel te maken met de speelwijze van de gasten. Ze waren scherp, gefocust en traden aan met twee lastig te bespelen spitsen die fysiek hun mannetje stonden. Het blok dat op het middenveld door de Delfzijlsters werd gebruikt, bleek eveneens lastig te bespelen. In de onderlinge communicatie bleek dat van groot belang, want het gebeurde meerdere keren dat juist daar een Delfzijlster de ruimte kreeg om aan iets fraais te denken. Het was echter de doorgebroken laatste man Tyrell Strik die een puike voorzet wist af te leveren waaruit Eduardo Gallego Moreno middels een schitterende volley scoorde: 0-3. Daarmee was de wedstrijd wel gespeeld en strooiden Jorrit van Assen en Jurrely Torbed nog wat extra zout in de wond en bepaalden de eindstand op 0-5. Een onverwachte, grote nederlaag die veel over deze klasse zegt. De eerste kans om de nacompetitie veilig te stellen was voor Poolster verkeken. Daarvoor zal het komend weekeinde in Zeerijp De Fivel moeten zien te kloppen. Dan zal er echter wel een heel ander Poolster voor de dag moeten komen.
André van Gennip (Poolster): ‘NEC Delfzijl is vandaag de zeer terechte winnaar geworden. Wij waren gewoon niet in ons beste doen. Als de Delfzijlsters dit spel het hele seizoen hadden gebracht, waren ze met vlag en wimpel kampioen geworden.’
Roy Kamps (NEC Delfzijl): ‘Na het verloren duel hebben we de zaak even weer op scherp gezet en daarna wat wedstrijden kunnen spelen waarin het wel liep zoals we voor ogen hebben. Die lijn wilden we in ieder geval tegen Poolster doortrekken en dat is prima gelukt. We waren heer en meester. Ik heb genoten van deze groep. Het is te hopen dat we dit vast kunnen houden, dan zit er misschien nog wel heel wat moois voor ons in het vat. De nacompetitie is in ieder geval veilig gesteld.’
* Poolster – NEC Delfzijl 0-5 (0-2). Jurreley Torbed 0-1; Sem Switynk 0-2; Eduardo Gallego Moreno 0-3; Jorrit van Assen 0-4; Jurrely Torbed 0-5 (foto: Angela Smit-Flikkema).
