SV Bedum tovert mirakel uit hoge hoed
Trainer Gerben Wollerich straalde van oor tot oor, zijn spelers vlogen elkaar om de hals en supporters hielden het voor het laatste fluitsignaal al niet meer droog. Het mirakel was volbracht. De laatste hindernis op weg naar behoud van het tweedeklasserschap genomen. In de voorlaatste minuut van de tweede verlenging kopte aanvoerder Robin ten Kate de paarshemden naar een 1-0 overwinning. Die late treffer was typerend voor het seizoen van de geplaagde Bedumer equipe. Vaak was het tijdens competitiewedstrijden in de slotfase mis gegaan. In de aanloop naar en zelfs tijdens de nacompetitie zat het de mix van ervaring en jonge spelers niet zelden mee. En laat dat nou in de beslissende wedstrijd tegen Groen Geel eveneens het geval zijn geweest. De Stadjers spelen door de nederlaag ook volgend seizoen in de derde klasse. Daar had naderhand niemand het nog over. Ook niet over het feit dat het eigenlijk een draak van een wedstrijd was die er door beide teams op het sportpark van gastheer PKC ’83 werd neergelegd.
SV Bedum zou het wel gewend moeten zijn om onder druk te moeten presteren. Dat had de brigade van Wollerich immers het hele seizoen al gedaan. Wie halverwege de competitie zijn geld nog op het team had durven in te zetten, was waarschijnlijk voor gek verklaard. Het degradatiespook had al bijna permanente huisvesting gekregen op het sportpark aan de Sportlaan, maar kon zaterdag zijn koffers pakken. ‘Het zag er inderdaad niet best uit voor ons, maar ik heb er altijd vertrouwen in gehad’, vertelde aanvoerder Robin ten Kate een tiental minuten nadat hij met het hoofd de enige treffer van het duel had gemaakt. Hij vond ook dat het geen beste wedstrijd was geweest. ‘Te weinig diepgang, teveel lange ballen, een hoop spanning in de benen en te vaak en vooral onnodig balverlies’, luidde zijn korte en krachtige analyse. En daarmee sloeg hij de spijker precies op zijn kop. En toch begon SV Bedum, geruggesteund door een harde wind en een fanatieke supportersschare, heel goed aan de tweestrijd. Sterker nog, het had eigenlijk binnen zestig seconden op 1-0 moeten staan. De moeilijk onder controle te krijgen bal die Thijs Boskamp tussen de palen door dacht te mikken, verdween via keeper Sebastiaan Meijwaard naast het doel. Die was vooral bezig met het vertragen van het spel om te zorgen dat de Bedumers het windvoordeel niet zouden uitbuiten. Bij de Stadjers was Melle Gebben de meest vooruitgeschoven pion en hoewel hij zich als een echte handenbinder wist te ontpoppen, wist hij zijn stempel niet op de wedstrijd te drukken. De kansen daarvoor kreeg de aanvaller wel, zoals bijvoorbeeld dat lobje na een half uur spelen. Die listige bal die ternauwernood door goalie Lars van der Sluis over de lat getikt kon worden. Het probleem dat Groen Geel het hele seizoen al parten speelt, brak hen nu echter ook op. ‘We hadden niet alleen de minst gepasseerde verdediging in onze klasse, maar scoorden ook moeizaam’, aldus trainer Willem den Hartogh. En ook daar was geen woord aan gelogen. Zo kon het gebeuren dat het publiek, waarvan het Bedumer deel zich nog het meest liet horen, een eerste helft kreeg voorgeschoteld die eigenlijk doodsaai was.
De door Groen Geel min of meer aangekondigde stormloop die na de doelwisseling zou plaatsvinden bleef uit. Ze hadden de wind zeker niet in de zeilen en er kwam weinig terecht van de pogingen die de Stadjers probeerden te ondernemen om het hun opponent lastig te maken. Toch waren er wel degelijk wat mogelijkheden die hen een eind richting tweede klasse zouden kunnen brengen. En vaak was Melle Gebben de man die het dan moest doen. Aan de andere kant liet SV Bedum een unieke mogelijkheid liggen om het op een dood spoor zittende duel open te breken. Een prima pass van Nigel Bakker viel achter de defensie van Groen Geel en werd opgepikt door Thijs Boskamp. Hij hoefde alleen doelman Sebastiaan Meijwaard maar te omspelen. Die griste de aanvaller de bal echter voor de voeten weg. Het duel was al in de slotfase terecht gekomen toen men bij Groen Geel in de gaten kreeg dat het misschien niet zo’n gek idee was om de bal gewoon op de pantoffel te pakken en op doel te schieten. De eerste die dat probeerde was Ruben Ludwig. Zijn inzet ging rakelings naast. Daarna was het de beurt aan invaller Kas Betzema, Menno Pot en Stan Ypenburg. Ook dit drietal lukte het niet om met scherp te schieten.
Na negentig minuten worstelen met de spanning, de weersomstandigheden en zichzelf, hoorden de acteurs het snerpende fluitsignaal van IJkema en zou er nog een half uur aan speeltijd bij komen. Na een voorzet vanaf de rechterkant kopte Melle Gebben naast. Niet veel later was er een gesprekje nodig om te voorkomen dat een discussie tussen de Bedumer goalie en Melle Gebben uit de klauwen zou lopen. Gebben was van mening dat hij door de doelwachter tegen het kunstgras was gewerkt. Hij meende recht op een strafschop te hebben. Die kreeg hij niet, want arbiter IJkema kende SV Bedum een vrije trap toe. Waarover doelman Van der Sluis zich daarna nog druk maakte begreep niemand. Ondertussen hadden fikse windvlagen en een enorme hoosbui het decor in een sinister schouwspel veranderd. Nadat er nog een keer van speelhelft was gewisseld, kropen de minuten voorbij, begon SV Bedum iets beter te combineren en werd er langs de kant al over het nemen van strafschoppen gesproken.
Nadat Bart Apotheker ook door ‘dwarsligger’ Meijwaard was gestuit, moesten er nog negentig seconden worden gespeeld toen SV Bedum een corner mocht nemen. Dat werd een klusje voor Stijn Hekstra. Die wist de bal perfect in te laten draaien, waarna de naar de eerste paal komende Robin ten Kate boven alles en iedereen uit wist te komen (zie foto boven) en het speeltuig tegen het nylon kopte: 1-0. Een ontploffing van vreugde maakte zich meester van de Bedumers in en buiten het veld. Knallend vuurwerk en paarse wolkensluiers vlogen over sportpark De Kring en nadat de dolblije supporters er op gewezen waren dat ze beter tot na het laatste fluitsignaal met het gooien van vuurwerk konden wachten, werd er weer afgetrapt. Het geloof was er echter niet meer bij Groen Geel en nadat de onpartijdige voor de allerlaatste keer had gefloten, brak er nog een storm los. Het speelveld en alles er omheen was van SV Bedum. Ze hadden het schier onmogelijke weten te presteren. Vanuit een kansloze positie terugvechten. Tot de allerlaatste balomwentelingen. Ze waren opnieuw ontsnapt. Als een team vol ongeëvenaarde Houdini’s. En dus kan Gerben Wollerich in alle rust gaan bouwen aan het elftal dat een nieuw voetbaljaar in de tweede klasse tegemoet gaat.
Willem den Hartogh (Groen Geel): ‘’Dit is ongelofelijk zuur en ik ben dan ook zwaar teleurgesteld. Als je de hele wedstrijd bekijkt was er niet veel te beleven en eerlijk gezegd hadden we ons langs de kant al voorbereid op het nemen van strafschoppen. Na de thee speelden we wel iets beter, maar echt gevaarlijk konden we ook niet worden. We hadden meer moeten durven. Het was de bedoeling om, met de wind in de rug, de druk flink op te voeren. Dat is ons niet gelukt.’’
Gerben Wollerich (SV Bedum): ‘’Ja, wat moet ik hier nog van zeggen. Het is toch geweldig om te zien hoe de ervaren spelers de jonkies beter hebben gemaakt en hoe we er als team in zijn blijven geloven en dan dit weten te bereiken. Ik had het lijstje met strafschopnemers al klaar, dat kan ik je verzekeren. Gelukkig hoefden we hem niet te gebruiken. Als je het zo kunt uitdrukken waren beide ploegen eigenlijk ‘kansloos.’ We hadden in de tweede helft verwacht dat ze flink gas zouden geven, maar dat viel vanuit hun oogpunt bekeken tegen. Wij als staf zijn zo ongelofelijk trots op dit team. Wat een seizoen hebben we meegemaakt en wat een voor SV Bedum weer passende ontknoping. Eigenlijk kan ik het nog steeds niet beseffen wat we met z’n allen gepresteerd hebben.’’
* SV Bedum – Groen Geel 1-0 (0-0). Robin ten Kate 1-0 (foto: ©EemsmondSport).
