Tafeltennisvereniging Midstars organiseert zondag 1 september, in samenwerking met Wim van Breenen, de derde editie van het Oomkens Top 20 tafeltennistoernooi in de Hippolytushal in Middelstum. Vele nationale toppers en enkele topspelers uit het buitenland zullen die dag achter de tafels verschijnen. Uiteraard zijn ook de spelers van het eigen eredivisie-team van Klimaatgroep Stars present. Voor de jeugd wordt er een tafeltennisspeeltuin georganiseerd. Na afloop kunnen de jeugdige tafeltennissers tijdens een ‘meet and greet’ met de topspelers op de foto of een handtekening scoren.
Vanaf tien uur staan de groepswedstrijden gepland. Een twintigtal topspelers van de Nederlandse clubs zal dan zijn opwachting maken. Er wordt gespeeld in vier groepen van vijf spelers, waarvan telkens de bovenste twee zich voor de knock-outfase plaatsen. Na de kwart- en halve finales staat de finale gepland om circa vier uur. Ook de voltallige selectie van gastvereniging Klimaatgroep Stars komt in actie. In de hal van Midstars aan de Coendersweg is van twee uur tot half vier een tafeltennisspeeltuin voor de jeugd en wordt er na afloop van de finale een ‘meet and greet’ gehouden met de deelnemers aan het toernooi. De komende tijd zullen de deelnemers en de sponsors van het toernooi op de website en op de Facebook-pagina’s van Midstars en Klimaatgroep Stars worden voorgesteld. Het belooft opnieuw een schitterende tafeltennisdag te worden. Zal Clement Chobeau erin slagen zijn titel van 2022 en 2023 te behouden? De wedstrijden in de eredivisie hebben aangetoond dat er op dit moment veel aanstormend talent is in Nederland. Velen van hen zullen van de partij zijn tijdens de Top 20. De liefhebbers kunnen het allemaal, geheel gratis, op zondag 1 september aanschouwen.
Zonder overdrijven kan wel gesteld worden dat Kosovo zo’n beetje het tweede thuisland van Damster Rowdy Meijer is geworden. Hij vertrekt iedere zomer naar Peja om daar trainingen te verzorgen bij voetbalclub Fc Olti, de vereniging die nog niet zo lang geleden in Appingedam aanwezig was om aan een toernooi deel te nemen. Meijer zit nu voor het elfde jaar in Kosovo en zal daar zo’n beetje twee maanden verblijven. Ondanks de vakanties en het warme weer gaan de trainingen gewoon door en hij onderwijst de jeugd nog altijd met veel plezier. In de loop der jaren heeft de Noord-Groninger dan ook flink wat jeugdvoetballers qua niveau zien groeien. ‘En daar haal je de meeste voldoening uit’, aldus Meijer.
Trainen onder tropische omstandigheden. Je moet er wat voor over hebben. Het maakt de jeugd van Fc Olti kennelijk niets uit. Samen met nog ene kwartet trainers kan Meijer iedere keer weer tientallen leergierige spelers begroeten, die zich letterlijk en figuurlijk in het zweet werken om beter te worden en zich op de competitie voor te bereiden die in september van start gaat. ‘We zorgen dat iedere training aansluit bij de leeftijdscategorie waar we mee werken. Voor mij wordt het steeds gemakkelijker om met de staf en de jongens te communiceren, want het Albanees gaat me redelijk goed af. Dat mag ook wel na elf jaar.’ Twee groepen oefenen op het kunstgrasveld van de club. De jongste jeugd traint, ook vanwege de warmte, in de indoorhal omdat de temperatuur in de ochtenduren vrij snel oploopt. Dat het bepaald geen vakantie is voor Meijer blijkt wel uit het feit dat er drie tot vier keer per dag wordt getraind en dat zes keer per week. De meeste teams trainen drie keer per week en daarnaast zijn er spelers die ook nog eens privé-training krijgen. ‘Ook hier wordt volledige inzet en concentratie van de jeugd verwacht, maar daar hoeven we ons geen zorgen over te maken. De jongens zijn zeer gemotiveerd’, zegt Meijer.
Nog niet zo lang geleden waren ook de DVC-ers Tonnie Meijer en zijn zoon Ilan op bezoek in Peja. Ze waren uitgenodigd en besloten er met en camper heen te gaan. Na een roadtrip van drie dagen en de nodige begroetingen konden ze met eigen ogen aanschouwen hoe voetbal in Peja wordt beleeft. En dat gebeurde volgens het duo zeer gedisciplineerd. ‘Ik heb meerdere keren mee mogen trainen, zowel privé als in een groep. Er werd veel getraind op techniek en dat meerdere keren per dag. Iedereen was daar om beter te worden en ik moet zeggen dat me de inzet en mentaliteit zeer aansprak. Na de trainingen werd er door de mensen van de voetbalschool vaak aan mij en mijn vader gevraagd of we mee uit eten wilden. Rowdy en andere betrokkenen hebben ons op ene prachtige manier kennis laten maken met Kosovo en het voetbal in dat land. Uiteraard werden er ook leuke uitstapjes gemaakt, hebben we veel traditionele gerechten gegeten en hebben we de mooie omgeving uitgebreid verkend. We zijn ontzettend blij dat Rowdy ons had uitgenodigd. Ik ben superfit en we hebben hele mooie herinneringen mee naar huis genomen’, vertelt Ilan.
Na hun vertrek ging het ‘gewone’ leven voor Rowdy Meijer gewoon verder. Trainen, voorbereiden op het nieuwe seizoen en af en toe de stad in om oude bekenden op te zoeken. Bijvoorbeeld spelers die hij in het verleden ooit heeft getraind. Een aantal van hen is inmiddels volwassen geworden. Zij weten nog heel goed wie hun leermeester was. ‘Ik moet af en toe even mijn best doen om me voor de geest te halen wie ik voor me heb, maar de tijd staat dan ook niet stil’, lacht Meijer. Buiten het voetbal om kan hij alleen maar lovend over Kosovo praten. Het land is nog groeiende qua toerisme, maar volgens hem zeker de moeite waard. De natuur is er volgens hem schitterend en de mensen uiterst vriendelijk en behulpzaam. En dan heeft de Damster nog een boodschap voor (jeugd-)trainers die ook wel eens willen ervaren hoe voetbal buiten de landsgrenzen gestalte wordt gegeven. ‘Ze kunnen altijd contact met mij opnemen. Dan kunnen we kijken wat er mogelijk is.’ Ondertussen is hij nog wel even in Peja. Na zijn terugkeer gaat Meijer meteen weer aan de slag met de voorbereidingen om FC Olti ook volgend jaar weer naar Appingedam te krijgen. Ze hebben immers wat prijzen gewonnen om het Damster Jeugdtoernooi en die eer zullen de Kosovaren ongetwijfeld willen verdedigen. In de aanloop daar naar toe kunnen verenigingen die eventueel als oefentegenstander willen fungeren ook contact met hem opnemen. Dit is uiteraard wel onder voorbehoud, omdat het eerst zeker moet zijn dat Fc Olti ook daadwerkelijk naar Appingedam zal afreizen.
Yorick de Hek uit Middelstum heeft onlangs deelgenomen aan het door British Junior georganiseerde toernooi op de golfbaan Golf Du Touqet in de Franse badplaats Le Touquet Paris Plage. De baan behoort tot de beste honderd van Europa en wordt gekenmerkt als bosbaan met goede oefenfaciliteiten. Hij eindigde daar na drie dagen op de elfde plaats.
Doelstelling van Yorick de Hek was een goede wedstrijd spelen met course management, waarbij er in beperkte mate risico’s worden genomen. Het niveau van het toernooi, dat drie dagen duurde, was behoorlijk hoog. Er werden elke dag achttien holes gelopen, wat ongeveer neerkomt op tien kilometer. Als caddie, de persoon die de golftas draagt en advies geeft, liep de vader van de jongeling mee.
De 10-jarige Noord-Groninger, lid van de golfclubs Duurswold in Steendam en Glimmen, speelde op de eerste dag met een Engelse en een Pakistaanse jongen. Hij speelde goed en begon met een birdie. Dit is een slag onder par voor die hole. Bij hole 4 en hole 11 kwam hij in de problemen, waardoor hij slagen verloor. Op de tweede dag werd De Hek ingedeeld op basis van zijn score van de eerste dag. Hij speelde tegen een Zwitserse en een Engelse jongen. Hij speelde heel goed en maakte een aantal birdies. Over 18 holes haalde De Hek een score van 82 slagen. Zijn record is 88 slagen over 18 holes. Dat mag een prima prestatie worden genoemd. Dat golf ook een mentaal belangrijk spel is bleek tijdens de derde dag. De Hek dacht de vorm van dag twee mee te kunnen nemen, maar dat bleek niet te werken. Hij speelde lastig, had veel pech en kwam niet goed in zijn spel, waardoor een klassering bij de eerste acht niet meer mogelijk was. Uiteindelijk finishte hij als elfde. Tevreden met het spel, maar er had zeker meer ingezeten. De golfer had in ieder geval veel geleerd en kijkt uit naar het volgende toernooi.
Hij scoorde tegen Aduard 2000 en SC Stadspark de meeste competitietreffers, kwam afgelopen seizoen in de 4e Klasse D uit op een totaal van zestien goals en trekt als aanvoerder nog altijd de kar bij zijn Noordwolde. Spits Marco Vos (27) is niet weg te denken uit de selectie van de geelzwarten. De kleuren waarmee hij vergroeid is geraakt en die hij ook na 22 jaar nog altijd met trots draagt.
Noordwolde werd in 1960 opgericht en heeft in het verleden heel wat bekende namen over de voetbalvloer gehad. Onder hen keeper Rob de Blois, Jack Suiveer, Rinie Jurna, Gerrie Koster en niet te vergeten Hans Vos. Inderdaad, de vader van. Die speelde in het McDonalds-tijdperk voor Noordwolde. ‘Hij heeft slechts een paar jaar in de spits gespeeld vanwege blessureleed , waardoor hij helaas vroeg heeft moeten stoppen. Ik ken die periode alleen vanuit de krantenknipsels die ik later gelezen heb en uiteraard van de verhalen die ik er over hoor. Mensen zeggen vaak wel dat ons loopje bijna identiek is. Ze zeggen er uiteindelijk wel altijd bij dat mijn vader beter was dan ik ben. Dat is dan waarschijnlijk ook wel zo.’
Als 5-jarige trapte Marco Vos voor het eerst tegen een bal en sindsdien is hij de clubkleuren altijd trouw gebleven. Noordwolde is volgens hem een echte dorpsclub, waar iedereen elkaar kent en gezelligheid een heel belangrijk thema is. ‘Vanuit de senioren is er een mooie verbondenheid met elkaar. De kern is al heel wat jaren hetzelfde en de verschillende feestjes gedurende het jaar worden altijd groots gevierd. De afgelopen jaren is er ook gewerkt aan de verbondenheid tussen senioren en jeugd en ook dat is voor zo’n kleine club erg belangrijk.’
Als 15-jarige debuteerde hij onder trainer Marinus Siekman in het eerste elftal. Overigens niet meteen als aanvaller. Vos: ‘Ik kwam vanuit de jeugd als nummer 10, een plek die ik bij het eerste elftal ook twee jaar heb ingevuld. Later zakte ik wat terug om vlak voor de verdediging als ‘zes’ te gaan spelen. Toen Roy Kamps als trainer bij de club kwam, had hij mij al snel omgeturnd tot centrale verdediger. Op die plek heb ik vervolgens een jaar of zeven gespeeld. In die jaren ging ik alleen als stormram in de laatste minuten mee naar voren als er nog een achterstand moest worden goedgemaakt. Toen Kamps jaren later terugkeerde als trainer, wilde hij een balvaste spits en probeerde het in de voorbereiding met mij in de punt van de aanval. Daar sta ik inmiddels nog steeds en met 54 goals in de drie jaar als spits gaat dat niet verkeerd.’ Silvan Havinga is met 116 goals topscorer aller tijden van Noordwolde, maar Vos is nog ambitieus genoeg om daar iets aan te willen doen. Ik sta nu op 92 treffers voor de club en het zou mooi zijn als ik hem de komende jaren nog zou kunnen inhalen. Al is dat verder geen doel op zich. Het blijft mooi om goals te maken, maar ik ben bovenal teamspeler. Als een teamgenoot scoort ben ik net zo blij.’
Twee jaar na zijn debuut was Marco Vos uitgegroeid tot vaste waarde van het Noordwolder vlaggenschip. Zijn eerste competitiegoal scoorde hij in een thuiswedstrijd tegen Westerlee. De mooiste vindt Vos nog altijd het schot vanaf de middenlijn waarmee hij de te ver voor zijn domein staande doelman van SC Stadspark wist te verschalken. Hij stond al vroeg zijn mannetje en dat zagen andere verenigingen ook. Door de jaren heen werd er wel eens voorzichtig geïnformeerd of hij een overstap zou willen maken. Zijn club inruilen voor een nieuw avontuur? Daar heeft hij nooit lang over hoeven nadenken. ‘Ik voelde me wel gevleid, maar het zou niet eens in me opkomen. Ik voetbal hier met vrienden en Noordwolde is en blijft mijn club’, aldus de inwoner van Zuidwolde die ook wel bekend is onder de naam ‘Bosnische slager.’ Dat was de bijnaam van Samir Memišević in zijn tijd bij FC Groningen. Vos: ‘In die periode stond ik net als hem centraal achterin en was ik ook niet vies van een hard duel of een stevige tackle. Daarom draag ik nog steeds die bijnaam, al noemen mijn teamgenoten me tegenwoordig gewoon ‘Vos’ en komt de bijnaam eigenlijk nooit meer voorbij.’
In al die jaren dat hij voor Noordwolde uitkwam, speelde Vos eigenlijk alleen maar in de derde klasse. Tot de degradatie van 2022/2023. In de elf seizoenen als derdeklasser springt het voetbaljaar 2016/2017 er volgens hem bovenuit. ’Dat jaar hadden we echt kunnen promoveren als alles net wat beter was gevallen. Dat seizoen kende een prachtige apotheose. Op de laatste dag konden zowel Marum, SC Loppersum als wij nog kampioen worden. Wij speelden uit bij Marum. Dat was een prachtige dag met honderden supporters langs de kant en een mooie sfeer. Helaas verloren wij dat duel, volledig terecht overigens, en eindigden we als derde. Daarna haalden we het niet in de nacompetitie, waardoor we gewoon derdeklasser bleven. Daarnaast staat mij een wedstrijd bij Nieuw-Buinen in de achtste finale van het bekertoernooi nog goed bij. We hadden dat seizoen tweedeklasser Velocitas en eersteklasser Gorecht al uitgeschakeld. Daarna moesten we dus op bezoek bij eersteklasser Nieuw-Buinen. We werden langs de kant gesteund door veel supporters en er was het nodige vuurwerk. Volledig onverwacht wisten we ook nog op een 0-1 voorsprong te komen. Dat we uiteindelijk de tweede helft alsnog terecht uitgeschakeld werden, maakte naderhand niemand wat uit want het was een topavond geweest.
Op de vraag hoe hij zichzelf al spits zou omschrijven, zegt Vos; ‘Ik denk dat ik vooral een balvaste spits ben. Ik ben fysiek sterk, kan goed koppen en heb een prima techniek. Daarnaast heb ik wel een neusje voor de goal en denk ik dat ik een goed schot in mijn linkerbeen heb.’ Om daar grijnzend aan toe te voegen; ‘Door mijn gebrek aan snelheid en wendbaarheid moet ik het ook wel van deze eigenschappen hebben, anders blijft er weinig over.’
Het afgelopen seizoen was er voor Noordwolde eentje met twee verschillende gezichten. De geelzwarten begonnen slecht, maar wisten zich na de winter knap te herstellen. Marinus Siekman had op dat moment het roer overgenomen van Elsin Yilmaz. ‘Ons seizoen was vergelijkbaar met dat van FC Groningen. Gedegradeerd, slecht begonnen en uiteindelijk na een reeks van acht gewonnen wedstrijden op rij nog heel dicht bij promotiewedstrijden op de weg terug naar de derde klasse. Helaas verloren we door veel afwezigen de laatste twee wedstrijden waardoor we als zesde eindigden en ook net te kort kwamen voor een periode. Dus spelen we dit jaar weer in de vierde klasse.’ Hij haast zich door te zeggen dat de beroerde start niet aan Yilmaz valt toe te schrijven. ‘Uiteindelijk hebben wij als spelers de eerste seizoenshelft totaal niks gepresteerd. De laatste paar weken onder Elsin Yilmaz zijn we ook aanvallender gaan voetballen en was het begin van de ommekeer gemaakt. In de winterstop kwam Marinus Siekman vrij vanwege een verschil van mening bij SC Stadspark, waardoor wij hem benaderd hebben om ons de tweede seizoenshelft te komen helpen. Ik kende Siekman nog van zijn eerste periode bij de club en in alle tussenliggende jaren spraken we elkaar nog regelmatig op een feestje. Het is een echte clubman die zelf ook nog bij Noordwolde heeft gevoetbald, goed bij deze selectie past en de dingen qua tactiek en regels eigenlijk simpel houdt waardoor het als speler duidelijk is wat er van je verwacht wordt. Hij houdt van aanvallend voetbal, trok de lijn van het hoog druk zetten door om tegenstanders vanaf de eerste minuut af te jagen. Dat heeft uiteindelijk goed uitgepakt. En hij blijft komend seizoen ook bij ons, dus dan is het wel handig dat ik zo positief ben geweest.’
Volgens de captain is de indeling zoals die er nu ligt een veel mooiere klasse qua tegenstanders dan vorig jaar. Haren, Mamio, ZNC en WVV zijn de ‘buitenbeentjes‘ in deze verder regionale klasse. Vos vindt het jammer dat De Fivel en SIOS het niet gered hebben. ‘Zij hadden ook nog perfect in deze klasse gepast en bij beide clubs ken ik ook nog eens veel mensen dus dat waren leuke wedstrijden geweest. Ik heb weer veel zin in het volgende seizoen en ben vooral benieuwd hoe deze competitie zich verhoudt in vergelijking met de voorbije competitie. Daarnaast hebben wij ook wat wisselingen in de selectie, dus aan voorspellingen qua doelpunten en doelstellingen voor dit jaar waag ik mij nog niet. Wel ben ik van mening dat wij aan onze stand verplicht zijn om minimaal in het linkerrijtje te eindigen. Verder durf ik pas na een aantal wedstrijden in te schatten waar we toe in staat zijn.’
Hoe sociaal de goaltjesdief in de voetballerij staat, wordt wel duidelijk als hem gevraagd wordt aan welke trainer hij de beste herinneringen bewaard. ‘Eigenlijk heb ik met alle trainers die ik heb gehad altijd wel een goede band gehad. Met Roy Kamps heb ik natuurlijk het langst samengewerkt in de twee periodes van hem bij Noordwolde en die band is altijd goed geweest. We spreken elkaar nog vaak via de app en elk jaar spelen we samen met een groepje van Noordwolde in een team bij het Bedrijvenvoetbal Bedum. Illustratief voor onze band is dat wij met een groepje jongens vanuit VV Noordwolde, jaren na zijn vertrek bij de club, uitgenodigd waren voor zijn bruiloft. Daar zijn we uiteraard heen geweest.’
Noordwolde staat er niet bepaald bekend om dat het een prima sportcomplex bezit. Sterker nog, de tand des tijds is niet onopgemerkt aan de velden en de bebouwing tussen de weilanden voorbij gegaan. Tijd dat er wat aan gedaan wordt, wil je als club representatief voor de dag blijven komen. Vos: ‘Ons bestuur van de afgelopen jaren is er al heel lang, heel druk mee bezig en vanuit de gemeente nemen ze onze problemen ook steeds serieuzer. Het hoofdveld was het afgelopen seizoen al iets beter. Ons tweede veld en het trainingsveld zijn nog wel een zorgenkindje. De voortekenen qua gesprekken tussen het bestuur en de gemeente zijn positief dus ik hoop dat daar snel verbetering in komt richting de komende jaren. Ook een relatief kleine dorpsclub verdient goede velden zodat je als club door kan groeien qua (jeugd)leden in plaats van dat je juist steeds kleiner wordt omdat leden voor een andere club kiezen omwille van het complex.’
Spelers aantrekken van andere verenigingen is voor Noordwolde zeker lastig, aangezien het natuurlijk even buiten de stad ligt, maar Vos is van mening dat de club niet te veel spelers van buiten de club moet halen. Er komt in ieder geval eentje over en dat is de 29-jarige Danny Sims van zondagclub SC Stadspark. ‘Spelers die van buitenaf binnendruppelen zijn uiteraard van harte welkom, maar moeten dat vooral zelf graag willen en niet andersom. Noordwolde is een club van eigen jongens, zo veel mogelijk spelers vanuit eigen jeugd naar de senioren laten doorstromen. We hebben een aantal matige jaren gehad qua aanwas vanuit de jeugd. Veel jongens vertrokken naar een andere club of stopten helemaal met voetbal. Helaas merkte ik de afgelopen jaren dat de tijden dat het eerste elftal een ‘heilige graal’ voor jeugdspelers is wel echt verleden tijd zijn. Ik maakte als jeugdspeler altijd tijd voor een training bij het eerste elftal. Een middag mee met het eerste na mijn eigen wedstrijd om tien minuten in te vallen was voor mij iets vanzelfsprekends. Die tijden zijn inmiddels wat veranderd. Komend jaar komen er gelukkig weer elf jongens vanuit de JO-19 over naar de senioren en daar zijn we heel blij mee. Ik ben zelf al jaren trainer van de JO17 en/of de JO-19 dus ik probeer de jongens altijd warm te maken voor de uiteindelijke overstap naar de senioren. Omdat we natuurlijk een kleine club zijn, met een smalle groep senioren krijgen jongens vanuit de jeugd veel kansen bij de senioren en hebben een groot aantal het afgelopen seizoen ook al veel minuten gemaakt bij zowel het eerste als tweede elftal.’ Die kansen stijgen, want Patrick Meima en Bart Hollink hebben aangegeven een stap terug te doen.
Marco Vos is daar nog niet aan toe. Hij wil zo lang mogelijk door blijven voetballen. ‘Hopelijk nog vele jaren in het eerste elftal en daarna in een lager elftal of ooit in een 35+-team. Ik heb gelukkig nog nooit last van langdurige blessures gehad en zolang daar geen verandering in komt, wil ik blijven voetballen tot het niet meer kan. Na mijn voetbaljaren zou ik het leuk vinden om op een andere manier bij het spelletje betrokken te blijven. Bijvoorbeeld door mijn trainerspapieren te halen. Maar daar denk ik nu nog niet aan. Ik geniet nog teveel van het voetbal om dat nu al vaarwel te zeggen.’
