Quincy Dijkstra (SIOS): ‘Wij kunnen nog beter worden’
Quincy Dijkstra, trainer van vijfdeklasser SIOS, heeft een geheel eigen kijk op voetbal. Eentje die zijn huidige club wel aansprak, want ondanks dat de coach in zijn eerste jaar degradeerde met de Sauwerders, bleef men het vertrouwen in hem houden. En ziedaar, na dertien ronden in de vijfde klasse te hebben gespeeld is SIOS de trotse koploper en nog altijd zonder puntverlies. En dat kunnen niet veel andere amateurverenigingen in Nederland ook zeggen.
Quincy Dijkstra heeft bijna altijd in Winsum gevoetbald. In de coronajaren maakte hij een uitstapje naar Eenrum, dat toen nog op zondag speelde. Hij voetbalde er en trainde jeugd. Lang duurde dat avontuur niet, omdat de Eenrumers ook op zaterdag gingen spelen en hij dit niet meer kon combineren met zijn trainersactiviteiten. Van de F-pupillen tot en met het assistent zijn van de eerste selectie, alles is bij hem de revue al gepasseerd. ‘Het trainersvak sprak mij al heel erg vroeg aan, omdat ik het erg leuk vindt om spelers beter te maken, blij te zien worden van het voetbalspel. Zorg daarom allereerst dat je altijd plezier hebt in het voetballen. Dat is het allerbelangrijkste, want wanneer je er niet meer van geniet ga je ook niet beter worden.’
Als assistent van het eerste elftal kon hij ervaring opdoen in het seniorenvoetbal. Ook mooi hierin was volgens hem de samenwerking tussen JO19-1 en het eerste elftal. Veel spelers hebben hun debuut kunnen maken in vv Winsum 1 en zijn inmiddels een vaste waarde geworden. ‘Dit is iets waar de jongens zelf hard voor gewerkt hebben en mij trots maakt dat ze dit waargemaakt hebben nadat ik met veel spelers vijf jaar heb mogen samenwerken.’ Dijkstra ging zich steeds meer in het trainen verdiepen. Door zijn opleiding sport en bewegen aan het Alfa-College in combinatie met het volgen van de trainerscursus UEFA C werd de interesse alleen maar groter. Aan de slag bij voetbalscholen en FC Groningen. Hij liet niets na om zoveel mogelijk training geven, ervaring op te doen en te leren van verschillende organisaties en trainers. Maar Quincy Dijkstra deed het vooral, omdat hij er veel plezier uit haalde. Op het moment dat hij zijn debuut maakte voor het eerste elftal raakte hij zwaar geblesseerd en kwam de focus nog meer op het trainerschap te liggen. ‘Ik zou een half jaar buitenspel staan, dan is de keus niet zo moeilijk meer. Al moet ik er eerlijkheidshalve wel bij zeggen dat ik het waarschijnlijk nooit tot een vaste waarde van het eerste team zou hebben geschopt. Ik was goed genoeg voor de tweede selectie, maar daarna stopte het wel.’
Het trainersvak is geen eenvoudig optelsommetje van factoren. Je moet er tegenwoordig heel wat voor over hebben om een selectie te motiveren, scherp te houden en te zorgen dat ze iedere week maar weer naar de trainingsavonden komen. Dat je als coach daar een stap extra voor moet doen als het wat minder gaat, weet Dijkstra maar al te goed. Afgelopen seizoen konden er na vierentwintig competitieronden slechts vier zeges en drie gelijke spelen worden genoteerd. De overige duels eindigden in een nederlaag en daarmee was degradatie een feit. Dijkstra: ‘Het is natuurlijk erg balen dat dit je overkomt. Het begon al met dat we in een hele anders competitie werden ingedeeld dan verwacht. Ik tekende ook met de gedachte om veel derby’s te gaan spelen met SIOS. Dat leek mij een hele mooie ervaring, maar we werden zomaar in een hele andere vierde klasse ingedeeld met zes degradanten uit de derde klasse. Dit was voor mij, de selectie en de club erg balen. Het was een competitie van hoog niveau met al die degradanten erbij en daarbij kwam nog eens dat SIOS het jaar daarvoor ook nog maar net lijfsbehoud wist te bereiken. We wisten meteen dat het een zwaar, uitdagend seizoen zou worden. Dit in combinatie met de blessures en afwezigen die we dat seizoen hadden. We wisten dat we aan de onderkant van de ranglijst gingen spelen, maar ook dat het een mooie uitdaging zou worden om er alles aan te doen om erin te blijven. Uiteindelijk hadden we wel de nacompetitie moeten kunnen halen, maar dat lukte niet waardoor we helaas degradeerden. Hierbij moet ik een groot compliment geven aan de selectie, omdat zij altijd op de training waren, er tot de laatste speeldag voor geknokt hebben en er geloof in bleven houden. Het is ook een compliment aan de club en de selectie voor het vertrouwen dat ze altijd in mij hebben gehad. Daar ben ik ze enorm dankbaar voor.’
De man die in het dagelijks leven sportinstructeur is, zegt op voetbalgebied wel erg veel van dat teleurstellende seizoen te hebben geleerd. ‘De intensiteit en het niveau tijdens de wedstrijden nemen wij nu mee in dit seizoen. Ook in de tweede seizoenshelft van die competitie zag je dat we er al meer aan gewend waren geraakt, dat we sterker werden en meer punten pakten. Het zou raar zijn als ik zeg dat ik blij ben dat ik het heb meegemaakt, want dat ben ik zeker niet. Ik baal er nog steeds enorm van, want ik kan slecht tegen mijn verlies. Ik weet alleen wel dat dit mij een betere trainer heeft gemaakt. Omdat ik heb geleerd hoe je je spelers tijdens trainingen moet blijven motiveren en stimuleren. Omgaan met teleurstellingen van verliespartijen, blessures binnen de spelersgroep, maar vooral iedereen erbij houden. Zorgen dat je een team blijft, de sfeer positief en goed houden in een jaar waarin veel dingen tegen zitten. Dat is bij SIOS wel gelukt en daar ben ik trots op.’
Het team van de nog maar 27-jarige voetbalcoach is inmiddels anderhalf jaar verder en volgens Dijkstra fysiek en mentaal sterker geworden. ‘De Intensiteit en het niveau in wedstrijden is nu ook weer heel anders dan afgelopen seizoen. Bovenal zijn we vooral voetballend beter geworden. De jongens zijn nu meer gewend aan de manier van spelen en het trainen onder mijn leiding. Daarentegen is het nu voor ons ook anders. Wij hebben doorgaans veel meer balbezit en krijgen tegenstanders die het erg compact houden en laag staan. Voor ons is dit erg interessant, omdat wij afgelopen seizoen hoofdzakelijk moesten tegenhouden. Dat is nu veel minder het geval en hierdoor kunnen we ons tijdens wedstrijden nu ook ontwikkelen. We kunnen nog beter worden, omdat wij veel meer in situaties komen waarin iets van ons wordt verwacht. Bijkomend voordeel is ook dat de selectie groter is. Er zijn jongens terug van blessures en afwezigheid waardoor we tegenvallers veel beter kunnen opvangen dan vorig seizoen.’
Na dertien ronden hebben de Sauwerders nog steeds geen punt verloren en slechts zeven tegentreffers geïncasseerd. Als Dijkstra gevraagd wordt naar een verklaring voor die ongekende reeks, zegt hij: ‘Dat vindt zijn oorsprong vooral in de bereidheid van het team om twee keer in de week hard te werken tijdens de trainingen. We hebben altijd een grote opkomst. Iedereen wil beter worden. Ook ben ik van mening dat we het echt met z’n allen doen. Er hebben namelijk al 22 spelers competitievoetbal gespeeld. Het is echt een team met elkaar. Dat is mooi om te zien. Al met al beleven we natuurlijk een geweldige start, maar we zijn er nog niet. Je ziet in de eredivisie ook hoe snel je een voorsprong kan verliezen. Wij zullen hard moeten blijven werken en scherp moeten blijven om onze doelstelling te behalen.’ En die doelstelling is duidelijk, SIOS wil zo snel mogelijk terug naar de vierde klasse. Dijkstra: ‘Ja, dat is wel het grote doel. Daarvoor zullen we echter tot en met de laatste speelronde hard moeten werken, niet gemakzuchtig worden en scherp blijven. We zijn er namelijk nog lang niet. Op zich is het ook niet zo belangrijk of we de ongeslagen status weten te behouden. Als we aan het einde van de rit maar bovenaan staan. Dat is het allerbelangrijkste.’
En daarna? Dijkstra heeft voor een jaar bijgetekend bij de Sauwerder vereniging omdat hij het naar zijn zin heeft bij SIOS. Toch reiken zijn ambities verder. ‘Natuurlijk wil ik een keer hogerop in het amateurvoetbal. Het lijkt mij leuk om hoofdtrainer te worden bij vv Winsum, omdat het daar allemaal ooit voor mij is begonnen. Verder zou ik in de toekomst graag met de jeugd van een BVO willen werken en mijn UEFA A-diploma halen.
