In het weekeinde valt er langs de lijn heel wat meer te beleven dan de gebeurtenissen waarvoor men naar sportparken afreist. Langs de lijn wordt er heel wat gedaan of geroepen. Soms zelfs nog meer dan dat er binnen de lijnen plaatsvindt. Niet zelden levert een bezoekje mooie en minder mooie momenten op. Ogenblikken die je niet meteen aan het voetbal zou verbinden of juist wel. Zaterdag waren we de hele dag te gast op het E.J. Keijer sportpark in Zeerijp. Bij De Fivel om precies te zijn, oftewel het ‘andere Oranje.’
In de vroege ochtenduren reist EemsmondSport met de hele crew af richting Zeerijp. Om tien uur spelen daar de jongens van JO-19 tegen hun leeftijdsgenoten van DVC Appingedam. We kijken er naar omdat er aan de kant van de gastheren wat familiaire banden liggen en we in de middag toch bij de grote jongens staan. Dus kunnen we het een mooi met het ander combineren. Het wordt een vermakelijk duel dat de Riepsters met 7-2 winnen. Ondanks dat een kat over het veld heen en weer rent en in het strafschopgebied van De Fivel ineens vol op de rem trapt. Alsof hij zich afvraagt waar hij nou weer in verzeild is geraakt. Een klein jochie in een veel te grote voetbalbroek kan net niet boven een reclamebord uitkijken, maar juicht om het hardst als zijn oudere clubgenoten scoren. Alex schijnt erg op dreef te zijn bij de thuisclub. Ik kijk mijn gelijknamige cameraman aan. ‘Zal ik me maar warm lopen?’ zegt hij gekscherend. Misschien dat hij DVC had kunnen helpen. Een van de Damsters vindt namelijk dat het spel van zijn ploeg na de rust om te janken was. Maar ja, onze Alex is te oud en hij moet later op de dag nog beelden produceren.
Apropos te oud, dat vinden enkelen ook van de laatste man van Noordpool UFC die tegen de JO-15 van de Fivel aantreden. ‘Die is geen vijftien man. Hou op, die heeft al een rijbewijs’, meent een enkeling te weten. De aftrap laat even op zich wachten, want de kleindochter van Gerke Reiffers, die er vroeger om bekend stond dat hij vaak buiten de voetballijntjes kleurde, rijdt op haar fietsje kaarsrecht over de middenlijn alsof die opnieuw gekalkt moeten worden. Opa haalt haar op, anders kan voorzitter Bert Jan Huizing de volgende wedstrijd niet fluiten. Het vergaat de JO-15 van De Fivel een stuk minder. Zij verliezen kansloos met 1-8 van de Uithuizers. En dat lag zeker niet aan de scheidsrechter. Opa Gerke moet trouwens opschieten. Hij moet nog met het derde elftal in de wei.
Her en der strompelen geblesseerde spelers en speelsters langs de gezellige kantine. De zaterdagmorgen eist kennelijk zijn tol. Langs de lijn kunnen sommigen zich niet inhouden. U kent dat wel, schreeuwende ouders die het allemaal beter denken te weten en niet te beroerd zijn om hun eigen telg de huid vol te schelden. Of de scheidsrechter een minkukel noemen omdat hij kennelijk met zijn ogen dicht loopt te fluiten. Die opmerking kreeg de onpartijdige naar zijn hoofd die de JO-19 floot. Hij keurde een Damster goal goed ondanks dat de schutter bij zijn doelpoging de in de weg staande keeper van De Fivel in één veeg meenam. De ongelukkige raakte geblesseerd en moest vervangen worden. We posteren ons binnen en bestuderen de menukaart. De inwendige mens wil immers ook wat. Mocht u ooit in Zeerijp komen? Neem een bal gehakt of een patatje met. Helemaal niks mis mee. Op het bijveld zijn de dames ook klaar met hun wedstrijd. Zij bemannen de kantine als het grote werk straks begint. Zo ver is het nog niet, want de reserves van de Riepsters kloppen hun Roodeschoolster tegenstander Corenos met 3-0. Bart Rogaar, die andere voorzitter die er ook was, zal dat niet leuk hebben gevonden.
Dat een goede generale nog niet inhoudt dat de uitvoering ook goed verloopt, blijkt later op de middag wel als Poolster op bezoek komt. De Fivel uit, altijd lastig. Nou, deze keer is daar geen sprake van. Kansloos zijn de plaatselijke favorieten. Dan kun je nog zo’n mooi oranje met wit clubsjaaltje in het rond zwaaien, helpen doet het allemaal niet. Het dagje Zeerijp had een ander einde moeten krijgen. Die dekselse Spijksters wilden echter niet meewerken. Hoewel de teleurstelling groot is, heerst er ook realiteitszin. ‘We missen teveel kwaliteit’, zegt Bert Jan Huizing. Die had zich rond half drie alweer opgeworpen als gastheer. Waarin een kleine club groot kan zijn, dat hebben we tijdens het dagje Zeerijp op heel veel vlakken ervaren. Een warme vereniging waar het goed toeven is en leden meer doen dan alleen maar tegen een bal trappen. Chapeau voor al die vrijwilligers daar die, net als bij veel andere clubs, er voor zorgen dat alles rondom de velden ook marcheert zoals het hoort. De pijntjes verbijten, de teleurstelling wegdrinken en met een lach op het gezicht zeggen dat voetbal ook maar bijzaak is. Dat er volgend weekeinde weer nieuwe kansen liggen. Misschien ook wel voor die kleine op dat fietsje. Oefening baart immers kunst en jong geleerd is…..
