Iets doen wat je in je dagelijkse leven niet doet. Kijken wat je nog meer in je mars hebt of gewoon buiten de gebaande paden treden. Vrijwilliger worden bijvoorbeeld. Om het een waar, het is immers maar net waar je belangstelling naar uit gaat. Sport is altijd mijn passie geweest. Ik heb zelf gevoetbald, was jeugdleider en trainer in een tijd dat je je kamer nog niet met diploma’s hoefde te behangen, trok op vrijdag de lijnen op het voetbalveld en baalde gigantisch als die er de volgende morgen weer af waren geregend. En dat doe je dan allemaal vrijwillig. Omdat je een verbondenheid met de vereniging voelt. En die zie je overal en in alle geledingen terug.
‘Man, man, man. Ik heb het nog nooit zo druk gehad sinds ik met pensioen ben.’ Ik moest ineens aan dat zinnetje denken toen iemand van de technische staf van SV De Heracliden zaterdag voor de zoveelste keer achter mij langs liep om een bal op te halen die nog net niet op de Eemshavenweg terecht was gekomen. Diep weggestoken in zijn blauwe clubjas, de regen en de harde wind trotserend keek ik hem na. Of hij al met pensioen was heb ik hem maar niet gevraagd. Tegelijkertijd kwam er iemand naast mij staan met de vraag of al die foto’s die ik maakte gemakkelijk verkocht konden worden. Ach ja, als ik het zou willen? Misschien wel. ‘Maar het is gewoon vrijwilligerswerk hoor. We hebben daarvoor ooit een stichting opgericht waar we gemiddeld vier dagen per week zoet mee zijn.’ Even was het stil. Toen zei de man; ‘Zo, dat is niet niks. Dat is dus een soort van tweede baan. Omdat het nu eenmaal je passie is.’ En dat kon ik alleen maar beamen. Je moet wel een beetje knettergek zijn om in de stromende regen het perfecte plaatje te schieten. En daarnaast op je doorweekte kladblokje ook nog wat opkrabbelt wat ’s avonds tot een afgewogen verslag moet leiden.
Het eerste fluitsignaal klinkt en de bal rolt. Het puntloze Noordwolde, de tegenstanders van de Meijsters moet er voor los. Als je naar het elftal kijkt krijg je toch een gevoel van empathie voor de geelzwarten. Het is algemeen bekend dat het niet goed gaat met de club waar suikeroom Johan Brakema decennia geleden de scepter zwaaide. De bomen tot in de hemel leken te groeien. Al dan niet met wat ondersteuning van de pionier van die bekende fastfood-keten. Het eerste elftal is tevens het enige seniorenteam dat de club nog rijk is. Het bestaat uit een mix van jeugdspelers en mannen zoals de onverslijtbare Marco Vos. Verknocht geraakt aan zijn cluppie. Voor mijn gevoel loopt hij al wel veertig jaar achter een bal aan. Dat rotsblok in de verdediging is de dertig echter nog niet gepasseerd. Staat ook nu weer zijn mannetje en is het type dat oorlog trapt als dat gevraagd wordt. En eerlijk is eerlijk, een botsing met de bonkige voetballer wil je het liefst voorkomen. Al gaat het voetballend gezien dan ook allemaal wat moeizamer. De geest wil wel, het lichaam reageert wat trager. De onverzettelijkheid van iemand als Vos levert de gasten een meer dan verdiend punt op. Vos sjokt na het laatste fluitsignaal met zijn teammaatjes richting kleedkamers. Hij ziet er vermoeid uit. De grimas op zijn gezicht verraadt echter veel. De nul op de ranglijst is weggepoetst. En hoe de rest van het seizoen gaat verlopen? Dat zien ze in Noordwolde dan wel weer. Van Marco Vos zijn ze in ieder geval nog lang niet verlost op de Noord-Groninger velden.
De volgende dag kunnen we dicht bij huis blijven. Gaat het een keer niet over voetbal. Omdat er meer te beleven valt in de wereld van de amateursport. De Zeemijlenloop van Delfzijl vraagt om aandacht. En die kunnen ze krijgen. De organisatie werd nog even flink op de proef gesteld omdat de route gewijzigd moest worden. Tja, Delfzijl aan zee. Dan kun je af en toe hoog water verwachten en in dat geval gaan de dijkdoorgangen dicht. De stormachtige wind maakt het er niet vrolijker op, maar het is droog. Ook al duurt dat niet lang. Binnen de kortste keren valt het er met bakken vol tegelijk uit en krijgen de lopers er flink van langs. Zij niet alleen overigens. De mensen die de moeite hebben genomen om een kijkje langs het parcours te gaan nemen houden hun paraplu stevig vast om te voorkomen dat de rukwinden er met het ding vandoor gaan. Ze zoeken een droog plekje onder de bomen. Ik fiets door de regen heen. Op zoek naar een geschikt plekje voor weer een perfect plaatje. Eentje waaruit de drukte blijkt, maar ook de elementen naar voren komen. Voor de tweede dag op rij doorweekt van het regenwater haak ik op zeker moment af. Het is mooi geweest. Het resultaat van de inspanningen bekijk ik later wel.
Als je over voldoende vrije tijd beschikt kun je allerlei dingen gaan doen. Je weekend invullen met postzegels verzamelen, reizen of op de kleinkinderen passen. Je kunt ook zelf gaan sporten of als trouwe volger in de stromende regen staan. Voor iedereen is er wel wat. En geloof mij, we zijn vaak in staat om onszelf te verbazen. Zowel tussen als langs de lijnen.
