Met Lopster Jaap Danhof over voetbal praten is als het opendraaien van een kraan. Vol passie verhaalt hij over zaken die niets met het voetbal te maken hebben maar er wel een rol in spelen. Over tegenstanders en spelers die hij met respect behandelt en over journalisten waardoor hij zich liever niet laat interviewen. Omdat Danhof geen interviews geeft. Hij in de kracht van het collectief gelooft en zichzelf slechts een klein onbeduidende schakel in het geheel noemt. Danhof wil zichzelf niet belangrijker maken dan hij is. Dat is dan ook de reden dat het erg lastig is om deze gedreven persoonlijkheid te doorgronden. Omdat de voetbalcoach zelden iemand een kijkje in zijn gedachtewereld gunt.
Danhof is inmiddels met zijn derde periode bezig als trainer van tweedeklasser SC Loppersum. In het seizoen 2000/2001 dook zijn naam voor het eerst op als hoofdcoach van de vereniging met het ‘Barcelona-tenue.’ De Lopsters kwamen destijds uit in de 5e klasse C van het zaterdagvoetbal en zouden uiteindelijk als tweede eindigen, achter kampioen UVV ’70 uit Ulrum. Ze promoveerden naar de 4e klasse C waarin de Danhof-brigade als vijfde finishte. Een seizoen later werden ze zevende. Het was het laatste jaar dat SC Loppersum gebruik maakte van zijn diensten. Danhof werd opgevolgd door Stedumer Jan Afman. Een succesvol jaar was het niet, de Lopsters eindigden als tiende met twintig punten uit evenveel wedstrijden. Een jaar later nam Dirk Vink het roer over, maar gooide het bijltje er echter bij neer. Afman keerde terug als tussenpaus. Degradatie naar de vijfde klasse kon echter niet voorkomen worden. SC Loppersum was terug bij af.
In het seizoen 2005/2006 volgde, opnieuw onder leiding van Dirk Vink, de wederopstanding. SC Loppersum pakte een periode maar mocht deze weggeven omdat het kampioenschap met grote overmacht in de wacht werd gesleept. Het was het jaar dat de gebroeders Hedzer en Jan-Willem Hidskes hun opwachting maakten en Martijn Pilon maar liefst vijfentwintig keer scoorde. Een voetbaljaargang later trok ook Rudolf Hidskes het Lopster shirt om zijn schouders en knalden de kurken andermaal. Oefenmeester Vink, door vriend en vijand vaak betiteld als clown vanwege zijn eigenzinnige gedrag, had de Lopsters terug op de kaart gezet.
Het eerste jaar in de 3e klasse C was SC Loppersum een redelijke middenmoter. Dirk Vink werd aan het einde van het seizoen uitgezwaaid en stond zijn plek in de dug-out af aan Jaap Danhof. Het succesvolste jaar in de derde klasse leverde de Lopsters een periodetitel op. Via de achterdeur glipten de Noord-Groningers de tweede klasse binnen. Na een verrassende derde plek in het eerste jaar leek men zelfs naar de eerste klasse te zullen doorstoten. In de nacompetitie struikelden de Lopsters echter in twee duels over LTC uit Assen. De twee competitie-jaargangen daarna verliepen niet spectaculair, maar dit seizoen spreekt men opnieuw een woordje mee. Sterker nog, de eerste periodetitel lag voor het grijpen.
Er wordt wel vaker gevraagd wie de drijvende kracht achter het huidige succes van SC Loppersum is geweest. Een deel van de supportersschare zal meteen naar Vink verwijzen met de boodschap dat hij de vereniging een gezicht heeft gegeven. Het smoelwerk van een club die voor niets of niemand bang was. Waar veel verenigingen met knikkende knieën naar toe gingen.’
Ze vergeten echter dat de Lopsters, met uitzondering van enkele jaren, het amateurvoetbal altijd wel hebben gekleurd. De laatste drie tot vier jaar is men zelfs uitgegroeid tot de meest in het oog springende vereniging. Het voetbalgezicht van deze regio. Op sportief en organisatorisch gebied. En de rol van een trainer daarin wordt volgens Danhof vaak overtrokken. ‘Het is uiteindelijk de verdienste van de spelers die het gezicht van een vereniging voor het grootste deel bepalen. En in het geval van SC Loppersum zijn dat momenteel voetballers die voor een deel binnen het eigen jeugdkader zijn opgeleid.’
Hij en alle andere mensen binnen de technische staf kennen hun pappenheimers. Ze weten deksels goed hoe ze spelers beter kunnen laten voetballen. Kennen de vereniging door en door. In het geval van Danhof kan dat ook bijna niet anders als je inmiddels met je negende seizoen, waarvan zes op een rij, als coach van de club hebt gefungeerd. En als je hem vraagt of hij er na het huidige seizoen nog eentje aan vast zou knopen, zegt de oefenmeester: ‘Ik wil niet eens zo ver vooruit kijken. Het trainersvak is zo vergankelijk. De ene week ben je geweldig, een week later is het helemaal niks.’
No Replies to "Jaap Danhof: Voetbalgezicht van de regio"