De Langeleegte

Dat ik de Langeleegte niet direct kon vinden had met de omstandigheden van doen. Maar ik maalde er niet om. Ik kon intens genieten van rijden over de langgerekte wegen door Groningse maisvelden, karakteristieke dorpen en industrieterreinen die zo typerend zijn en stammen uit de jaren 90. De N33 was dan wel een beproeving, het gedrocht van een weg had  ook zeker zijn charmes. De N33. Ze heeft je altijd wel op één of andere manier tuk en in haar greep. Of het nou een trekker is, een lasergun, een aanrijding, een omleiding of wegwerkzaamheden, eenmaal op gang en de wind in de zeilen is de N33 een zalige racebaan. Niet broez’n maar kroez’n. Dit keer was de weg naar Veendam volledig afgesloten en diende ik de omleiding via Slochteren en Hoogezand aan te houden. Omrijden in Groningen. Geen sinecure.

door Rudi van Petten

Ik kende deze omgeving nauwelijks en parkeerde licht gepanikeerd en onrustig in een daarvoor bestemde ruime parkeerhaven. Ik was al laat en weinig voorbereid op de wedstrijd van die middag. Juist nu had mijn Tom Tom mij naar een woonhuis in een doodnormale wijk in Veendam gechauffeerd, in plaats van naar het roemruchte stadion. Mijn verouderde navigator liet wel vaker verstek gaan naarmate de jaren verstreken.

Ik keek nog eens op de klok. Nog 25 minuten tot de aftrap. Ik zag jeugdig en sportief ogend volk in zwalkende groepjes voorbij fietsen en besloot ze intuïtief en dus succesvol te volgen. Binnen een mum van tijd stond ik geparkeerd aan de achterzijde van de hoofdtribune. Van asfalt was al geen sprake meer en het afgebladderde stadion stond daar fier te staan. Hoewel ik er nog nooit één stap had gezet beschikte ik over voldoende historisch besef. Ik opende mijn deur, greep mijn schoudertas met zendapparatuur en zette mijn linkervoet op gewijde voetbalgrond.

Nog wat onwennig naderde ik de toegang tot het stadion en sportcomplex. Een draaihek op kniehoogte uit vervlogen tijden verschafte mij toegang tot het stadion en voor ik het kon beseffen stond ik er middenin. Ademloos werd ik overvallen door de intieme atmosfeer van de lege tribunes. Ik had de mogelijkheid het veld te betreden maar het lef ontbrak waar het respect won. Dit was de Langeleegte. Spookbeeld en bedevaartsoord in één. Ik maakte nog wat foto’s maar deze ambiance verdiende meer dan een 5 megapixel smartphone camera.

Ik ademde nog eens diep in en baalde dat de tijd mij ontbrak. Een wedstrijd moest worden verslagen. Veendam 1894 nam het op tegen Neptunia. Een inhaalwedstrijd op het hoofdveld van de amateurvereniging, gelegen pal naast de Langeleegte.Ik stelde mij voor als de verslaggever van de lokale radio. Het bestuur van de plaatselijke vereniging haalde mij binnen als een vorst. Zoals gebruikelijk overigens bij voetbalverenigingen in het Groningse. De man die mij koffie schonk en spil leek in het web van zaterdagse wedstrijden keek mij licht verbaasd aan. ‘Van de radio?’ Ik knikte en wilde verder geen toelichting geven.

De koffie smaakte mij uitstekend maar haast was geboden. Terwijl ik het hoofdveld van de amateurvereniging naderde, zag ik tot mijn tevredenheid dat het veld beschikte over een weliswaar kleine maar toch knusse en droge tribune. Hoewel de hardhouten bankjes plaats boden aan minstens 50 toeschouwers was er van publieke belangstelling nog geen sprake. Het was op een grijze kille zaterdagmiddag in november en de intocht van de Sint bleek een onverslaanbare concurrent.

Ik zette mijn koptelefoon daar waar het hoorde, nam contact op met de studio en wierp een laatste voorbereidende blik op de opstellingen van beide elftallen. De wedstrijd verliep naar wens voor de bezoekende ploeg uit Delfzijl. Ik probeerde spelers uit elkaar te houden door alert te zijn op soms onleesbare rugnummers terwijl mijn administratie alsmaar verder verfrommelde.

Ik maakte aantekening van hoogtepunten en vroeg nieuwsgierige kinderen vriendelijk doch dwingend even aan de kant te gaan. De verslaggever wil graag zicht. Ik bewoog wat mee op de muziek die op mijn oren klonk vanuit de studio om zo de ijzige Groningse novemberkou te trotseren. Ik pieste in de rust van de wedstrijd ongezien achter de kleine tribune, daar waar een enkele reservespeler mijn voorbeeld volgde. Ik maakte mijn verslag af tijdens een saaie tweede helft maar ik genoot van waar ik was en van wat ik deed. Ik interviewde een tevreden trainer en bedankte voor de gastvrijheid.

Ik wierp nog een laatste blik op het stadion de Langeleegte, daar waar mijn auto stond geparkeerd. Ik fantaseerde nog wat over rijke Russische investeerders en stapte glimlachend in. Ik liet de Tom Tom opgeborgen en reed foutloos richting huis. Over de N33.

No Replies to "De Langeleegte"