‘Mijn hart klopt voor vrouw, kinderen en Feyenoord.’

Wiepko de Groot is een Feyenoorder in hart en nieren. Op de foto staat hij bij het kado dat hij van zijn voormalige werkgever kreeg.

De 61-jarige Wiepko de Groot uit Delfzijl is een Feyenoorder in hart en nieren. FC Groningen hoeft, als het aan hem ligt, niet op clementie te rekenen als ze tegen de Rotterdammers spelen. De hand gaat naar zijn borst, hij kijkt me indringend aan en zegt dan op ernstige toon: ‘Mijn hart tikt voor mijn vrouw, de kinderen en Feyenoord.’

door Nanko Kiel

Het huis van de familie De Groot ademt de sfeer uit van een echte voetbalfan. Bij binnenkomst valt mijn oog op een spiegel waarin het logo van de Kuip-bewoners is gegraveerd. In de vensterbank ligt een dik boekwerk met allemaal historische foto’s en een eindje verderop liggen de magazines van de supportersvereniging en het legioen. Boven de keukendeur prijkt een foto van de Kuip en aan de wand hangt een presentje dat hij van zijn werkgever kreeg toen hij daar 42,5 jaar in dienst was. Een afbeelding van twee shirts met op een daarvan zijn naam. ‘Mooi he’, zegt De Groot glimmend van trots.

Hij was een jaar of acht toen hij toetrad tot de pupillen van vv Farmsum. Het kereltje had maar een doel. Hij moest en zou ooit in het eerste elftal spelen. Dat kwam er niet van omdat de benen niet wilden doen wat er in het hoofd zat. Zijn voetballoopbaan eindigde in het tweede. Zijn toneel veranderde van de kleedkamer in de bestuurskamer. Wiepko de Groot werd secretaris van de vereniging waarvoor hij het logo ontwierp en een clubblad opstartte.

Zijn liefde voor Feyenoord was toen al lang en breed aanwezig. Die begon zich gelijktijdig met zijn liefde voor het voetbal te ontwikkelen. ‘Waarom dat Feyenoord is geworden weet ik eigenlijk niet. Ja, misschien ook wel. Het is een echte volksclub. Ze staan veel dichter bij de gewone man dan de andere clubs’, vertelt hij. Omdat ze bij hem thuis vroeger geen televisie hadden, verkocht hij als broekie pennen voor een sigarenwinkel op het Pijpplein in Farmsum. Als er genoeg verkocht was mocht hij daar beelden bekijken van wedstrijden tegen clubs als Reims en Vasas Boedapest.

De liefde voor het voetbal van de Rotterdammer helden bleef groeien. De beleving werd veel intenser. Vooral na 1995 toen hij met zijn werkzaamheden voor Farmsum besloot te stoppen. Zijn lichaam gaf op dat moment signalen af die je beter serieus kunt nemen als je nog een poosje van het leven wilt genieten.

De Groot heeft heel wat wedstrijden in de Kuip meegemaakt. Teveel om ze allemaal mooi te vinden, maar toch zitten er enkele uitschieters bij. Zoals bijvoorbeeld de kwartfinale in de Uefacup van 2002 toen er tegen PSV gespeeld moest worden en Pierre van Hooydonk de strafschop benutte die Feyenoord verder bracht. Of de wedstrijd van vorig jaar tegen Ajax die met 4-2 werd gewonnen. ‘Dan staat zo’n Kuip gewoon te schudden. Dat moet je meegemaakt hebben. Daar krijg je kippenvel van. Ook als je geen voetbalfan bent’, zegt de Delfzijlster.

Het gesprek komt vervolgens over de in de ogen van een Feyenoorder vreemde acties van Wim Jansen en Johan Cruyff. De een verkaste naar Amsterdam, de ander naar Rotterdam. In de ogen van Wiepko de Groot kan dat gewoon niet. ‘Dat zijn geen clubmensen. Die kennen het woord clubliefde niet. Het zou net zoiets zijn als dat ik in het bestuur van Oosterhoek zou gaan zitten. Dat doe je als rechtgeaarde Farmsumer ook niet.

Het Feyenoord-café in IJsselmonde, het supportershome, een emailcirkel van Feyenoord-getrouwen, regelmatig twitterberichten rondstrooien die met de Rotterdammers te maken hebben, Wiepko de Groot heeft het er maar druk mee. ‘Ach ja, ik heb nu tijd genoeg om me in mijn passie uit te leven. Vroeger stak ik er zoveel tijd in dat ik niet eens tijd had om mijn kinderen voor te lezen als ze naar bed moesten. Gelukkig heb ik een vrouw die met me meedenkt. Die begrijpt wat en waarom ik het doe. Ik ben een Feyenoorder. Voor nu en voor altijd.’