‘Elk duel is belangrijk’

Met Sibolt Hovenga over voetbal praten is niet moeilijk. Bij hem geldt het gezegde ‘gooi er een kwartje in en je krijgt voor een euro terug’ als geen ander. De oer-Stedumer spreekt vol passie over zijn sport.

De met Geke Rijkens getrouwde metaaldraaier nam zaterdag afscheid als scheidsrechter van het veldvoetbal. De markante verschijning floot zaterdag Middelstum 2-Groen Geel 6. Een niemandalletje, maar niet voor Hovenga. Voor hem is elk duel belangrijk.

De 69-jarige leeft voor het voetbal. Dat zegt ook zijn vrouw Geke. ‘Als er geen voetbal is zit hij maar wat in zijn stoel. Dan komt hij er niet uit. Zodra er echter ergens wat te fluiten valt, bloeit hij helemaal op en heb ik een heel andere Sibolt in huis’, vertelt ze terwijl haar echtgenoot iemand op een gele kaart trakteert.

Zijn carriére als fluitist begon eigenlijk in 1981. Al was het destijds nog wel een combinatie van jeugdleider en scheidsrechter zijn. Hij begon met wedstrijden van E-pupillen, daarna volgden duels bij de oudere jeugd. In het begin van de jaren negentig haalde hij zijn diploma als rapporteur en vanaf 1995 mocht hij ook zaalwedstrijden fluiten. Net na de eeuwwisseling wist hij de papieren te bemachtigen die hem toestonden om ook op de groene grasmat als officieel scheidsrechter op te treden.

De Stedumer, tegenwoordig als zanger actief bij het Lopster shantykoor de Lopster Stormvogels, is al twee decennia erelid van voetbalvereniging Stedum en heeft onlangs een zilveren speld ontvangen als blijk van dank voor zijn verdiensten.

Hoogte- en dieptepunten kan hij niet echt noemen. ‘De mooiste momenten zijn voor mij altijd die geweest waarop ik weer werd aangesteld. Dat ik de wei weer in mocht. En dan maakte het me niks uit of het een onbelangrijk duel was of een wedstrijd waarbij iets op het spel stond.  Alle wedstrijden zijn voor mij even belangrijk. Bijzonder is wel dat ik een keer moest fluiten en uiteindelijk op Terschelling terecht kwam. Ik heb er toen maar een leuk dagje uit van gemaakt. Je gaat immers ook niet alle dagen met de boot naar een wedstrijd.’

Ik heb enige tijd geleden laten weten dat ik zou stoppen. Een enkeling vertelde me dat het ook hoog tijd werd. Maar helemaal stoppen? Dat doe ik niet. Ik mag nog altijd zaalwedstrijden fluiten en dat zal ik zeker gaan doen. Pas als mijn gezondheid het niet meer toelaat berg ik mijn scheidsrechtersfluit definitief op. Hopelijk gaat dat nog lang duren, want waarom zou ik stoppen als ik er nog zoveel lol in heb? Daarvoor ben ik teveel liefhebber van het spelletje.’