De term ‘kind van de club’ wordt vaak gebruikt om aan te duiden dat een speler zijn hele voetballeven aan een en dezelfde vereniging is verbonden. Om die reden kun je Ruben Danhof dan ook rustig dat etiket opplakken. De zoon van voetbaldier Jaap Danhof, huidig trainer van vierdeklasser Middelstum, voetbalt zijn hele leven al bij SC Loppersum. Inmiddels speelt de aanvoerder al negentien jaar in de hoofdmacht, maakte hoogte- en dieptepunten mee en leek aan het einde van zijn voetbalcarrière te staan toen hij begin dit seizoen ernstig geblesseerd raakte. Hij is hard aan het revalideren, maar mede door de afgescheurde enkelbanden en een breuk in de enkel heeft hij besloten om na dit seizoen definitief afscheid van de eerste selectie te nemen. ‘Mijn lichaam heeft mijn geest een beetje ingehaald. Ik moest er de afgelopen jaren al steeds meer voor doen om fit te blijven om op zaterdag te kunnen presteren. Nu wacht de komende maanden nog een stevige revalidatie. Natuurlijk doet deze keuze een beetje pijn, maar het is goed zo.’
De roots van Danhof liggen in Loppersum. Daar woont hij bijna zijn hele leven al. ‘Ik heb vanwege studie wel een paar jaar in Groningen gewoond, maar mijn vrouw Emke en ik hebben altijd de wens gehad om terug te keren naar Loppersum. We zijn inmiddels zo’n twaalf jaar terug en zijn vorig jaar trotse ouders geworden van onze zoon Mats. We zijn allerminst van plan om ooit nog weg te gaan uit ons mooie dorp.’
Ruben Danhof debuteerde voor het eerste team onder trainer Dirk Vink. Dat was tegen SV Mussel. ‘We stonden ruim bovenaan en konden toen naar de derde klasse promoveren. Wij wisten de uitwedstrijd met 0-3 te winnen dankzij twee doelpunten van Tom van der Molen en eentje van Martijn Pilon. Pas later hoorden we dat concurrent HS ’88, tegen alle verwachtingen in, punten had gemorst en dus werden we een week eerder dan ‘gepland’ kampioen. Bij thuiskomst natuurlijk op de platte kar en een officiële receptie in de kantine. Ik was nog maar net bij het elftal gekomen en had nog niet eens een eigen polo van de club. Die heb ik voor de receptie speciaal nog moeten lenen. Dat was een heel bijzonder en onvergetelijk debuut.’
Vink zou nog een seizoen blijven en werd opgevolgd door Jaap Danhof. Die wist de Lopsters in het seizoen 2009/2010 via de nacompetitie naar de tweede klasse te loodsen. De halve finale werd in Zeerijp gespeeld tegen Middelstum en werd na verlenging gewonnen. Daarna toog het Lopster gezelschap naar het terrein van Harkemase Boys om het in de finale tegen Wykels Hallum op te nemen. Het werd in dat duel 0-4 voor SC Loppersum dankzij treffers van, wie kent ze niet, Jan Willem (2) en Rudolf Hidskes en Gert Jan Doff. Danhof zegt hierover: ‘Sportief gezien zijn deze twee wedstrijden, in combinatie met de promotie naar de tweede klasse voor mij het hoogtepunt geweest. Zo bijzonder dat we dit als gezin en als vriendengroep met elkaar mochten delen.’ Het verblijf in die klasse duurde maar liefst vijf jaar. Op de vraag hoe het was om onder zijn vader te trainen, zegt Ruben Danhof: ‘Voor mij is dat in positieve zin altijd heel speciaal geweest. Ik heb het nooit als een extra last gezien en ben trots dat we dit samen hebben meegemaakt.’
De linkspoot startte aanvankelijk op het middenveld, maar zakte in de loop der jaren een linie terug en kwam uiteindelijk centraal achterin te staan. ‘Of dat mijn favoriete plek is? Ik speel het liefst op de plek waar de club en de trainer me het hardst nodig hebben. Op die plek waar de kans het grootst is dat we een goed resultaat halen. Daar haal ik de meeste voldoening uit.’ In al zijn 350 competitiewedstrijden heeft hij slechts een paar trainers zien komen en gaan. Toen zijn vader na zeven seizoenen stopte, nam Henk Buikema het stokje over. Wederom stond er dus een gepassioneerde Lopster en een clubman voor de groep. ‘Dat is ook een beetje Loppersum eigen. Wat je van dichtbij kan krijgen hoef je van ver niet te halen. Loppersum is altijd een Lopster club gebleven. De basis heeft altijd uit eigen jongens bestaan. Ook met de komst van David van der Kam en onze huidige trainer Heiko van den Berg is die cultuur bewaard gebleven. Daarnaast zijn David en Heiko twee geweldige kerels en hebben ze laten zien dat ze goed bij onze club passen.’
SC Loppersum speelt sinds het seizoen 2015/2016 in de derde klasse van het zaterdagvoetbal. In die periode werd tot vijf keer toe nacompetitie afgedwongen om promotie naar de tweede klasse nog een keer te realiseren, maar het lukte telkens net niet om de stap te maken. Op een enkele uitschieter na ging het daarna moeizamer en moest er afgelopen seizoen zelfs tot het laatst voor lijfsbehoud worden gestreden. Danhof daarover: ‘Je wilt als speler en als club het liefst zo hoog mogelijk spelen. Dat moet je met elkaar iedere dag nastreven. Als je er in gezamenlijkheid alles aan doet om dat te bewerkstelligen, dan kun je niemand iets verwijten. Dan is een eventuele teleurstelling, van bijvoorbeeld die gemiste promoties, ook een stuk minder. Ik ben er van overtuigd dat onze spelersgroep altijd alles heeft gegeven. Dan moet je daar vrede mee hebben. Ik ben nog altijd van mening dat het voor een dorpsclub als de onze een unicum blijft wat we hier door de jaren heen hebben gepresteerd. En wat nog belangrijker is, hoe we dat hebben weten vol te houden.’
Danhof heeft nooit de behoefte gehad om zijn vleugels uit te slaan. ‘Ik voetbal al mijn hele leven in een echte vriendengroep en heb met deze jongens van alles meegemaakt. Daarnaast heb ik ongeveer de helft van onze selectie in de jeugd getraind. Toch prachtig! En heel eerlijk? Mijn voetballoopbaan met deze club is een aaneenschakeling van sportieve hoogtepunten geweest. Het waren allemaal geweldige ervaringen. Wie kan er nou zeggen dat hij tegen profclubs als FC Groningen en SC Heerenveen heeft gespeeld. Of amateurteams zoals SC Genemuiden, Harkemase Boys en Be Quick. Geweldig toch? Voor wie of wat zou je dat moeten verruilen? Niet alleen sportief, maar ook wat betreft de gezelligheid na afloop was het altijd genieten. Zowel de kantinefeestjes als de nazit bij de familie Leegstra springen er voor mij dan wel echt uit. Na iedere uit- en thuiswedstrijd waren we als spelersgroep bij Jaap en Agnes altijd van harte welkom en werd het regelmatig heel laat. Het kenmerkt de manier waarop we met elkaar omgaan. Het zijn de verhalen voor het leven. Die vergeet je nooit weer.’
Op de vraag wat hij na zijn actieve voetballoopbaan gaat doen, zegt Danhof: ‘Daar heb ik nog niet echt over nagedacht. Het is eigenlijk nog maar net ingedaald dat ik definitief ga stoppen als voetballer. En ik neem daar ook echt even de tijd voor. Deze zomer krijgt onze zoon Mats er een broertje of zusje bij. Daarnaast verkassen we over een paar maanden van de tijdelijke woning terug naar ons eigen stulpje een eindje verderop. Er komt dus nog genoeg op ons af waar ik met heel veel liefde mijn tijd en aandacht aan wil schenken. Eén ding is zeker, ik blijf het eerste elftal op de voet volgen en op de achtergrond ben en blijf ik altijd binnen SC Loppersum actief.’
In dat verband is het leuk om te constateren dat de club vol inzet op de jeugd. ‘Heiko van den Berg, voorzitter en leider Rob Sleurink en ik hebben bij aanvang van het seizoen een selectie samengesteld die onder de noemer Loppersum Perspectief met regelmaat samen traint en wedstrijden spelen. Op deze manier proberen we de doorstroming naar het eerste en tweede elftal te bevorderen en (jeugd)spelers die door de jaren heen naar andere clubs zijn vertrokken, weer aan ons te binden c.q. mee in contact te komen. Op donderdag 20 februari spelen we in Spijk een oefenwedstrijd tegen de hoofdmacht van vierdeklasser Poolster om 20.00 uur.’ En wat betreft zijn eigen trainersambities? ‘Op termijn lijkt het mij zeker leuk om verder te gaan in het trainersvak. Ik heb mijn TC2/UEFA B-licentie. We gaan het wel zien de komende tijd.’
Als straks het allerlaatste fluitsignaal van dit seizoen heeft geklonken, is het voor Ruben Danhof klaar. Kijkt hij terug op geweldige voetbaljaren en prijst hij zich tot op de dag van vandaag gelukkig dat hij altijd mensen om zich heen heeft gehad die hem in al zijn keuzes op sportgebied hebben gesteund en dat nog doen. ‘En dat zijn niet in de laatste plaats mijn vrouw Emke, mijn ouders Jaap en Margreet en mijn zusje Lianne. Ook fysiotherapeut Jan Dekker, de verzorgers Esther Doff, Froukje Veerman en Rolf Oosterhuis wil ik bedanken voor hun hulp. En niet te vergeten Henk Buikema. Hij behandelde mijn spieren al sinds ik jeugdspeler was. Hij heeft mij met regelmaat meerdere malen per week op de massagetafel gehad, was er altijd en stond altijd voor me klaar. Daar ben ik hem zeer dankbaar voor en ik durf wel te stellen dat ik het, zonder zijn aanwezigheid, geen negentien jaar op dit niveau had kunnen volhouden. Verder gaat mijn dank uit naar de spelersgroep, de staf en de vele vrijwilligers die de club draaiende houden. Ze steken er allemaal oneindig veel energie in. Het maakt mij blij en trots dat ik daar al die jaren onderdeel van ben geweest en dat hopelijk nog lang mag blijven. Het was echt prachtig.’
