Op het gemeentelijk sportpark van het Woldendorper WEO is zondagmiddag een einde gekomen aan een tijdperk. Er werd namelijk voor het laatst op zondagmiddag gevoetbald. Het duel tussen de geelzwarten en Kloosterburen eindigde in 3-3. Daar had niemand het naderhand nog over. Het ging vooral over het feit dat er na 92 jaar geen prestatievoetbal meer gespeeld gaat worden. Het werd echter allesbehalve een dag met alleen maar treurige gezichten. ‘En dat was ook niet de bedoeling. We verleggen alleen onze prioriteiten’, vertelt bestuurslid technische zaken Leo Overeem.
Zoals iedere club heeft WEO ups en downs gekend. Er werden kampioenschappen gevierd aan de burgemeester Garreltsweg, maar ook degradaties betreurd. WEO kan als een van de weinige verenigingen in deze regio zeggen dat ze twee voormalige profvoetballers als trainer hebben gehad. De club is altijd bescheiden gebleven. Dat de letters WEO niet voor Woest En Onverschillig stonden, wilde de buitenwacht lange tijd niet weten. In Woldendorp En Omstreken wist men wel beter. Men bleef er altijd bescheiden en dat straalde de club ook uit. Zoals de kantine zelfs de grootste voetbalhater nog wel zou kunnen verleiden tot het brengen van een bezoekje. Omdat het de sfeer uitademt van een gezellige bruine kroeg. Met her en der een halve bal als plantenbak.
De vereniging had een luchtkussen gecharterd voor de jeugd en de allerjongste voetballers van het samenwerkingsverband SJO NWWC mochten WEO-goalie Jan Meijerhof onder vuur nemen. Dat stukje vuurwerk bleef zijn collega Sander Adema van Kloosterburen bespaard, want het zal je tijdens een wedstrijd niet snel gebeuren dat ze met een mannetje of tien tegelijk op je af komen en evenzovele ballen langs je heen schieten. Daarna was het aan scheidsrechter Jan Kuipers om het laatste thuisduel van de Woldendorpers in goede banen te leiden. Nadat hij voor het einde had gefloten en er over en weer handen waren geschud, hokte de selectie van WEO nog één keer samen in de abri langs het hoofdveld. De klus was geklaard, het zat er op. De allerlaatste thuiswedstrijd gespeeld en in 3-3 geëindigd nadat Kloosterburen nog een 0-3 voorsprong had weten te nemen. Tijd voor een peuk en een flesje bier, zoals ze dat bij WEO altijd doen. Of ze nou een overwinning moeten vieren of een pak op de broek hebben gekregen. Aan dat soort tradities wordt niet getornd. Ook nu het de laatste keer was niet. Langs de lijn ontsnapte er een zucht aan de keel van een supporter. ‘We zullen deze dag vanaf nu anders moeten invullen’, klonk het toch enigszins bedroefd.
Voor spelers, supporters en andere vrijwilligers stond de zondagmiddag jarenlang in het teken van vv WEO. ‘Ik begrijp het wel, maar blijf het jammer vinden. Nog een paar jaar, dan was ik een halve eeuw actief aan de club verbonden geweest, waarvan vijfentwintig jaar als grensrechter. Dat valt nu weg. De zondagmiddag was mijn alles’, vertelde Jacob Wedda nadat hij door de club was gehuldigd. Hij is maar een van die groep vrijwilligers met geelzwart bloed in de aderen. En zo lopen er nog wel wat mensen rond die met de club vergroeid zijn geraakt. Spelers zoals bijvoorbeeld goaltjesdief Niels ‘De Verlosser’ Jansen en, zonder anderen te kort te doen, mannetjesputters als Jan ‘Soldaat/Ons Jan’ Meijerhof en Dennis ‘Seabert’ de Vries. Spelers die, met alle respect, op een voetballeeftijd zijn aanbeland dat ze aan andere zaken gaan denken dan op zondagmiddag tegenstanders als Wedde, DWZ of buurman Farmsum te bestrijden. Wouter Slager is ook zo’n voorbeeld. Hij heeft er tweeëntwintig dienstjaren op zitten als speler van het eerste elftal. ‘We worden allemaal een dagje ouder. Je wilt graag plaats maken voor de jongere garde, maar als dat niet aansluit bij wat er nu in de eerste selectie staat of niet op zondagmiddag wil voetballen, dan moet je als club wel iets. Het is jammer dat het zo moet lopen, maar het is niet anders’, zegt de man die gedurende het duel op fraaie wijze een vrije trap binnen wist te schieten.
Het werd dus een zonovergoten dag met een lach en een traan. Een lach, want de vereniging is nog altijd volop in beweging en blijft ook volgend seizoen zeer actief. Dan echter op andere momenten dan op de zondagmiddag. De jeugdafdeling groeit, de dames zijn met een grote groep, de categorie 35+ is behoorlijk in trek, het jonge team op zaterdag draait goed en er wordt op zondagochtend gevoetbald. Een traan werd er ook gelaten, want het is natuurlijk niet niks dat je als club een dergelijk besluit moet nemen. Bestuurslid technische Zaken Leo Overeem beaamt dat. ‘Natuurlijk doe je dat met pijn in het geelzwarte hart. De meeste mensen lopen hier al jaren rond. Dat doet je wel wat.’ Kea Moesker-Dammer is zo iemand. Ze is al meer dan vier decennia vrijwilliger bij de club. Ook daar komt een einde aan. ‘Als het aan mij had gelegen was ik nog wel een poosje door gegaan. Maar ja, als je te horen krijgt dat het afgelopen is, dan valt dat wel even rauw op je dak. Net als veel anderen moet ik op zoek naar ander tijdverdrijf. Dat zal wel koper poetsen worden’, lacht ze. Wat Henkie Menninga gaat doen laat zich raden. Hij ontving als rassupporter een bal uit handen van zijn kleinzoon en huidig basisspeler Thom Bakker.
Afscheid werd er ook genomen van de technische staf, bestaande uit trainer Tonnie Huft, de teammanagers Arne Dalman en Arnoud ten Have. Ook zij werden van een presentje voorzien. En toen was daar het moment dat Hiltjo ten Have als laatste aan het woord kwam. ‘Nou, dat was het dan’, aldus het aanspreekpunt van de club. En dat was het inderdaad. De muziek schalde vervolgens door de kantine en het zou er nog lang gezellig blijven. Of WEO ooit nog weer terug zal keren op de zondagmiddag? Om maar met de oude stripheld Appie Happie van De Taaie Tijgers uit het fictieve dorp Louloenersloot te spreken; Zeg nooit nooit…
