De coronacrisis heeft een dikke streep getrokken door de ‘afscheidstournee’ van het eerste herenteam van volleybalvereniging LSV uit Loppersum. Aan het einde van het seizoen zou het hoe dan ook gedaan zijn met de bijdrage van de huidige selectie, maar dat er op dergelijke wijze een einde zou komen aan de competitie en hun meest geliefde activiteit na het volleyballen had niemand kunnen bevroeden. ‘Dit is ontzettend jammer. We hadden nog zoveel plannen’, zegt trainer Marcel Haak. Met hem blikt EemsmondSport terug op heel wat jaren volleybal, maar wordt er ook vooruit gekeken. En toen was het opeens voorbij. In wat een glorieus laatste seizoen moest worden, ging het licht in maart uit. Normaal is de kring rond de zon bij een verduistering een prachtig schouwspel, nu kreeg de corona een heel andere betekenis. Nog zeven wedstrijden te gaan, een derde plek en het spel was het aankijken meer dan waard. De volleyballers hadden zich zo verheugd op wat nog moest komen. De inzameling voor Klimmen tegen MS, de laatste thuiswedstrijd, het eindfeest en natuurlijk Lekker Shoarma (Vr)eten. Begin 2019 was het team bestaande uit Arne Haak, Arnold Hovenga, Bert Vink, Dirk de Vries, Gerard Hofman, Jan Klink, Jurjen Haak, Rob Ellens, Wouter Haak en trainer Marcel Haak tot de conclusie gekomen dat het nu toch echt voorbij was. Lichamelijke klachten werden serieuzer, werk en het reizen werden steeds grotere struikelblokken, een aantal spelers woonde niet meer in Loppersum. Zij wilden in hun eigen woonplaats volleyballen. En omdat het team een (h)echte vriendenploeg is, vond de rest het ook mooi zo. Helemaal vaarwel zeggen ze niet, want om het groepsgevoel niet teveel te missen gaan ze wel door met trainen en noemen zich nu al Recreanten 2. Haak: ‘Het was een moeilijke beslissing om te stoppen en het werd eentje met verregaande gevolgen. Het betekent namelijk het einde van herenvolleybal bij LSV. Er zijn nog twee jongens van zestien die af en toe al met de heren mee speelden, maar de rest is nog veel te jong. Of het van tijdelijke aard is? Daar kun je op dit moment weinig van zeggen. Uiteraard hoop ik dat het toch weer door anderen wordt opgepakt.’ Een belangrijke rol binnen de vriendenploeg was weggelegd voor Bert Vink. Hij kwam in 1991 bij LSV, dat toen nog onder de naam ADO speelde en Ten Boer als thuishaven had, en was naast speler ook scheidsrechter en trainer. Hij wist met zijn natuurlijke leiderschap het team de juiste kant op te duwen. Zo kon het team in de vroegere jaren nogal eens tegen scheidsrechters, tegenstanders, elkaar en iedereen tekeer gaan en waren ze zeker niet de leukste tegenstander. Haak: ‘De donderspeech van hem op een late doordeweekse avond in sporthal Selwerd in Groningen staat nog vers in het geheugen. We moesten ophouden met dat gedonder, anders zou hij er mee stoppen en nooit meer terug komen. Het is goed gekomen. Althans, meestal.’ Hoogtepunten waren er veel, de meeste zijn volgens de coach in kleine dingen te vinden. ‘Zoals veel teamsporters weten is dat het in de lol, de gezelligheid, het hapje en drankje na afloop zit. Een bitterbal die in een pot mosterd verdwijnt en toch opgegeten wordt met tranen tot gevolg omdat het wel erg pittig was. Struikelen over een lijn in de sporthal, echt gebeurd. Tien liter shampoo mee onder douche. De tondeuse en het haar. Van twee euro en vijfentachtig cent een rondje bier en een bittergarnituur regelen. Zoals altijd, je moet er bij geweest zijn’, glimlacht Haak. De kampioenschappen in 1998 en 2013 springen er natuurlijk uit. De eerste was volgens de coach een verrassing. Met een veel te kleine basis maar met een zeer enthousiaste coach, toen was dat Marion Balkema, kwam het toch goed. De laatste titel was bijzonder. Wouter Haak, Jan Timmerman en Arne Haak kwamen terug bij LSV met het doel kampioen te worden en dat lukte. De cruciale uitwedstrijd tegen Sivoc staat voor altijd in het volleybalgeheugen gegrift. De tegenstander was goed geanalyseerd, een strijdplan gemaakt en het liep exact zoals men het had uitgedokterd. Concurrent DIO Bedum kwam kijken maar zag door de 0-4 zege van LSV hun laatste kans op een kampioensfeestje in rook opgaan. Het was uiteraard niet altijd rozengeur en maneschijn. LSV heeft degradatie meegemaakt, blessures gekend en spelers zien vertrekken. Haak prijst zich echter gelukkig dat de Lopster volleyballers van ernstige zaken verschoond zijn gebleven. ‘Alhoewel we de ziekte MS van Bernhard Hofman, broer van Gerard Hofman en oud-speler, niet mogen vergeten. Het leverde een geweldige inzamelingsactie en een tocht naar de Mont Ventoux in Frankrijk op. Meerdere spelers gingen mee. Ook dit jaar zou er een ploeg afreizen naar Frankrijk, maar dat moet vanwege de huidige crisis verzet worden naar 2021’, zegt Haak. En zo komen we bij de Lekker Shoarma Vaarwel-tour. Een verbastering van de letters LSV en het feit dat shoarma de lievelingssnack is als de wedstrijd was gespeeld. De grote vraag is natuurlijk waarom het de kebabschotel is geworden. Haak legt uit: ‘Toen het team in het verleden uit een mix van vrij jong en redelijk oud bestond, wilde jong na een uitwedstrijd graag naar die tent met de grote gele M. De oudere jongeren hadden een uurtje daarna al weer honger, dus togen ze een volgende keer naar een goede tent waar je lekker kon eten. Dat was toevallig een kebabzaak en daar is toen geen verandering meer in gekomen.’ ‘Een mooie anekdote daarbij was dat de man van onze toenmalige coach, de helaas veel te vroeg overleden Bron Balkema, ons op de training na een uitwedstrijd verzocht om hem de volgende keer te waarschuwen als we weer gingen eten. De lucht van de knoflooksaus was volgens hem namelijk niet te harden geweest.’ Het is nu dus plotsklaps voorbij. Er is een abrupt einde gekomen aan een periode waarin sommige spelers meer dan twintig jaar in het eerste herenteam hebben gespeeld, anderen erbij kwamen, weer gingen en soms het vertrouwde LSV-nest weer opzochten. Haak: ‘Hopelijk komt er een jonge generatie die het overneemt met hetzelfde plezier, maar vooral ook met de wil om te winnen. De kracht van dit team moet bestaan uit een combinatie van hard werken, elkaar de waarheid durven zeggen. Na afloop moet het zo zijn, hoe het ook is gegaan, dat alles vergeven en vergeten is. Maar wat vooral belangrijk is, is dat men lol heeft. Zowel in als buiten het veld. Zoals al gememoreerd zouden leden van LSV dit seizoen de beruchte Kale Berg weer beklimmen. Een aantal zou gaan fietsen, een paar wilden zelfs drie keer de Mont Ventoux omhoog, drie zouden al wandelend naar boven gaan en natuurlijk was er weer een goede begeleiding geregeld. De pagina van LSV om voor dit doel te doneren is nog steeds actief, want men gaat hoe dan ook volgend jaar weer naar Frankrijk. Meer informatie hierover is te vinden op www.klimmentegenms.nl/team/lsv-klimt-2019. Haak wil, uiteraard mede namens zijn teamgenoten, alle tegenstanders, leden, vrienden en kennissen bedanken voor de gulle giften die ze hebben mogen ontvangen. ‘Het is geweldig. En uiteraard danken we ook iedereen voor de support langs de kant. Niet alleen in de eigen Boshal in Loppersum, maar ook daarbuiten. Jullie zijn altijd onze nummer een geweest. Of zoals we de winnende sets altijd op zijn Frans afsloten: Un!’ En dan rest nog de vraag wat hij zelf gaat doen. ‘Eerlijk gezegd weet ik het niet. Ik zou heel graag gewoon voor mezelf kiezen, andere hobby’s uitvoeren zoals fietsen en golfen. Even helemaal geen verantwoordelijkheden waarbij ik, als mijn lichaam het toelaat, wel op de woensdagavond partijtjes mee ga spelen met de mannen, maar dan niet als trainer. Maar goed, ik ben ook gevraagd om de jeugd te gaan trainen. En ja, dan begint het clubgevoel en de verantwoordelijkheid wel aan je te knagen hè..’