De twee gezichten van Louis

door Bert Koster

Ik zie mijzelf al een Babbelen met Bert sessie aangaan met Louis. We trekken ons gezellig terug op een rustig plekje ergens in hotel Huis ter Duin in Noordwijk. Louis slaat mij aanvankelijk amicaal op de schouders. ‘Hoe is het Bert jongen, alles goed? En met vrouw, kinderen en hond Zora ook? Leuke site heb je. Terecht dat je Frans de Bont tot Sir geridderd hebt, dergelijke vrijwilligers zijn zo belangrijk voor een voetbalclub….’ Ja, Louis bereidt zich altijd tot in de puntjes voor. Als tegenprestatie vraag ik ook nog even belangstellend naar de gezondheid van vrouw Truus en of ze samen nog steeds in de lepeltje lepeltje-positie slapen…. Louis raakt enigszins van slag, de glimlach begint iets te verzuren.

Ik verstar ook wat, omdat ik merk dat Louis mijn gevoel voor humor niet echt weet te waarderen. En overweeg wat nu verstandig is. Zal ik eerst wat liefkozende vragen stellen om Louis wat milder te stemmen? Een simpel vraagje bijvoorbeeld of hij tevreden is over het verloop van de kwalificatie tot dusver en de eventuele opstelling tegen voetbaldwerg Andorra?

Maar dat is mij eigenlijk toch te simpel. Want ik wil graag weten wat er om gaat in de ruimte tussen de oren van onze bondscoach. Ik ben er van overtuigd dat dit heel veel is. Misschien wel te veel en allicht werken er bovenin zijn hoofd zoveel krachten en impulsen dat deze elkaar in het centrum tegenkomen. En dat botst. Want waarom neem je bijvoorbeeld eerst je beste speler (een Wesley Snijder in vorm) zijn aanvoerdersband af, roep je hem vervolgens niet op, word je boos omdat hij hier uit frustratie wat over ‘lekt’ in de pers, negeer je hem, om hem vervolgens doodleuk weer op te roepen, om hem én passant ook nog een basisplaats te geven? Is dit de ultieme manier van prikkelen, en dé manier om hem weer in de WK 2010 vorm te krijgen? Dat lijkt mij een goede vraag om dit interview mee te beginnen……

Aldus geschiedde. Ik zie Louis echter wat paars aanlopen en hij begint onrustig met zijn benen te schuifelen. Met zichtbaar ingehouden woede geeft hij mij echter zeer correct antwoord. Ook op de vraag waarom hij applaudisseerde toen Sneijder in een duel een bal van een tegenstander afpakte. Hoewel hij dit van te voren al lang en breed had uitgelegd natuurlijk. Ik wik en weeg echter verder want ook van zijn keepersbeleid krijg ik geen hoogte. Misschien dat een woordgrapje helpt. ‘Een Vermeer in vorm is toch veel beter dan die Vorm met zijn malle fratsen’, vraag ik voorzichtig. Dit is de druppel. Louis ontploft. De tafel wordt omvergeworpen, hij pakt mij mijn recordertje af om deze middels een gerichte karatetrap in tweeën te spietsen en beent vervolgens stampvoetend de persconferentiezaal uit. Onderwijl iets prevelend over stomme verslaggevers die er werkelijk waar echt helemaal niets van begrijpen. Als een geslagen hond druip ik af. Ondertussen de mij vol medelijden aankijkende collega journalisten negerend….

Een week later krijg ik via Facebook een inboxje van Louis. Ja, Louis en ik zijn en blijven natuurlijk wel facebookvrienden voor het leven. Want Louis wil alles volgen, dus ook onze aardbevingsavonturen in Groningen. Gespannen open ik het inboxje, in onblijde afwachting op een vervolg van zijn tirade. Groot is dan ook de verbazing als ik het volgende berichtje lees: ‘Hoi Bert! Dat Babbelen met Bert geneuzel van vorige week was geen succes en derhalve niet voor herhaling vatbaar. Maar ik las op Miranda haar status dat ze zich wat verdrietig voelde. Kan ik misschien iets doen om hier verandering in te brengen? Je weet het hè, vrijkaartjes voor een interland zijn zo te regelen. Mochten jullie behoefte hebben aan een ontspannend uitstapje dan weet je me te vinden, toch? Groeten van je voetbalvriend- annex vijand…’

De laatste zinnen lees ik vanaf de grond. Ik ben namelijk van mijn stoel gevallen. Kon de sociale Louis maar altijd die Louis zijn die ook voor de camera’s en mijn schrijfblokje moet verschijnen. Of zou dat heel snel gaan vervelen?