Drentse winnaar 38e Ronde van Groningen

De Drent Jeff Vermeulen uit Exloo is zaterdagmiddag in de Groningse trui gehesen. Hij kwam namelijk als winnaar tevoorschijn uit de 38e Ronde van Groningen. Aan het einde van de rit bleek hij in Uithuizermeeden nog de beste benen te hebben in een kopgroep van vier man. Rick Ottema uit Muntendam finishte als tweede. Het podium werd gecompleteerd door Emmenaar Elmar Reinders, ploeggenoot van de winnaar. Gedoodverfde favoriet Marco Hoekstra, vorig jaar in Uithuizen de snelste, kwam ten val en moest de strijd staken.

Het peloton bevond zich nog in de neutralisatiezone toen men voor twee dichte spoorwegovergangen kwam te staan. Uiteindelijk kon het hele spul op gang getrokken worden en zat het tempo er meteen goed in. Achterin moesten de renners flink op de pedalen om de gangmakers bij te kunnen sloffen. Even leek er sprake te zijn van een scheuring in de grote groep, maar echt uit elkaar vallen deed het peloton vooralsnog niet.

Via wielerdorp Usquert, Warffum trok de kleurrijke sliert door het Noord-Groninger land richting zeehondendorp Pieterburen om vervolgens langs de dijk op het Lauwersmeergebied aan te sturen. In die omgeving vond een valpartij plaats, waardoor er een serieuze breuk in het veld met renners ontstond. Een peloton van zeventig man kreeg daardoor op weg naar Zoutkamp meer dan een minuut voorsprong op een tweede groep in de schoot geworpen.

Op weg naar Warfhuizen was ook de eerste groep in stukken uiteen gevallen. Marco Hoekstra, azend op prolongatie van zijn vorig jaar behaalde zege, ging onderuit en kreeg een aantal renners over zich heen. Hoekstra moest de strijd staken.

De overgebleven achtentwintig man denderden onverminderd hard door en hadden bij Feerwerd een voorsprong van vijfentwintig seconden op een achtervolgende groep. Op dat moment waren 65 van de in totaal 171 kilometer koers afgelegd.

Het gaatje was niet groot genoeg en net voordat de volgende kuitenbijter zich aankondigde, smolten de twee groepen samen tot een peloton van zestig renners. Zij begonnen gezamenlijk aan de kasseienstrook langs het Boterdiep tussen Zuidwolde en Ellerhuizen.

Voorbij Bedum was er even sprake van een ‘rustmoment’ toen de renners in de bevoorrading kwamen. Erg lang duurde de adempauze niet, want na 116 kilometer had men Kantens bereikt en had een viertal de stoute schoenen aangetrokken. Zij vertrokken uit de grote groep en probeerden een gat te slaan. Dennis Bakker en Stephan Bakker wisten dat gaatje wel te slaan. Zij kregen twintig seconden op een achtervolgend peloton van 46 man.

Toen de contouren van Holwierde zichtbaar werden, had het duo een minuut te pakken en werd achter hen de jacht aarzelend geopend. Het gas ging er wel op bij het sterk uitgedunde deelnemersveld, maar echt overtuigend was het niet. In ’t Zandt had het duo namelijk nog niets ingeleverd. Met nog 25 kilometer koers te gaan had het er alle schijn van dat de ‘Bakkertjes’ onderling zouden gaan uitmaken wie de zware koers op zijn naam zou gaan schrijven.

Op het moment dat het tweetal aan de laatste lus van 11 kilometer begon, slonk de voorsprong echter zienderogen. Er waren nog dertig tellen over van het gaatje en de hergroepering kwam er dan ook. Van rust was echter geen sprake. Jeff Vermeulen was de volgende die een jump waagde, maar werd tot de orde geroepen.

In de slotronde ontstond vervolgens de kopgroep van vier waaruit de uiteindelijke winnaar tevoorschijn moest komen. Jeff Vermeulen, Rick Ottema, Elmar Reinders en Jan Willem van Schip weg uit een groep van amper vijftig renners. Achter de rug van de leiders werd nog wel een vermetele poging gedaan om aansluiting te vinden, maar het drietal achtervolgers wist het gaatje niet dicht te rijden.

In de sprint bleef Vermeulen zijn medevluchters voor. ‘Ik voelde me prima en besloot daarom zelf voor de aanval te kiezen. Alleen wegblijven lukte me niet, maar op het moment dat we met zijn vieren weg wisten te blijven, had ik er wel vertrouwen in. Ottema en Van Schip zaten alleen maar naar Reinders te kijken. Ze hadden mijn sprintkwaliteiten kennelijk niet zo hoog zitten’, lachte de Drent. Ottema had zich eveneens sterk gevoeld, maar gaf toe dat de tweede plek het hoogst haalbare was geweest. ‘Vlak voor de finish dacht ik nog even dat Vermeulen iets te vroeg zat te juichen, maar zijn sprong was goed getimed.’