Willem Dijk terug van monsterrit in Australië

Het winnen van een etappe bij de zestigplussers was mooi, een prijs winnen als ‘meesterhelper’ viel eveneens goed, maar bovenal nemen ze Willem Dijk uit Appingedam de ervaring nooit meer af. Hij was een van de vier Nederlandse deelnemers, waaronder wielrenner Erik Dekker, aan de Crocodile Trophy. De oudste en zeker loodzware, achthonderd kilometer lange rit op de mountainbike door de outback van Australië.

Wat bezielt iemand om in de zinderende hitte van Queensland in acht moordende etappes door gebieden te rijden waar je iedere meter door elkaar wordt geschud, waar achter elke bocht het onbekende schuilt en het uiterste van je wordt gevergd.

‘Ik vond het tijd worden om een nieuw avontuur op te zoeken. Volgens mij ben ik daar behoorlijk in geslaagd. Ik ben dit jaar zestig geworden en dat leek mij en mooie mijlpaal om deze uitdaging, dit avontuur aan te gaan. Je kunt met discipline en doorzettingsvermogen dit neerzetten, ook al ben je zestig’, zegt de Damster.

Steile beklimmingen en afdalingen in een rotsachtige omgeving met vele doorkruisingen van rivierbeddingen, maakten de Trophy tot een uitdagend evenement, waarin twee dagen regen voor diverse valpartijen en uitvallers zorgde.

De flora en fauna in de outback is volgens Dijk fantastisch. ‘Dieren heb ik onderweg genoeg gezien. Varanen, hagedissen en kangoeroes? Die ik heb gezien lagen dood langs de weg. Slangen waren er wel. Een python van ongeveer 2,5 meter kroop voor onze wielen langs. Een van de Nederlandse deelnemers kreeg in een afdaling een slang voor zijn fiets, kon het beest niet meer ontwijken en reed er over, Een Tsjechische deelnemer kreeg onder het rijden een slang in zijn voorwiel. Gelukkig werd het dier door de snelheid vlot weer uit het wiel geslingerd.

Uitrijden was voor de 60-jarige nog altijd het voornaamste streven, maar ondertussen hoopte de verkeersleider bij de havendienst van Groningen Seaports wel heel stiekem een etappe in zijn leeftijdscategorie te winnen. Beide doelen werden gehaald en dat betekende een mooi meevallertje voor de man die voorafgaande aan de monsterrit nog met een opspelende rug te maken had gekregen.

Over de bijzondere prijs die hij kreeg, zegt Dijk: ‘Tijdens de vierde en zesde etappe heb ik twee Belgische jongens kunnen helpen met materiaalpech. Zodoende bleven zij in de wedstrijd. Het klapstuk met materiaalpech was mijn grootste tegenstander, de Zwitser Marc Rossenberger. Hij wilde de vijfde etappe met mij samen rijden en dat vond ik prima. Na driehonderd meter reed hij al lek. We hadden afgesproken dat we samen zouden rijden, dus heb ik hem geassisteerd bij zijn lekke band.’

Na dertig kilometer reed de Zwitser opnieuw lek en daarna nog drie keer. Hij had op dat moment geen repa

ratiemiddelen meer. Het wedstrijdreglement zegt hierover dat je selfsupporting moet zijn. Hulp van buitenaf is niet toegestaan. Als dat niet lukt, lig je uit de wedstrijd. Voor Dijk had dat ingehouden dat hij eindoverwinnaar van de Croc in zijn klasse zou worden. De Noord-Groninger kon het echter niet over zijn hart verkrijgen om zijn grootste concurrent aan zijn lot over te laten.

‘Ik heb hem in de wedstrijd gehouden door hem te helpen, met binnenbanden en een fietspomp aan hem te geven. Ik reed zelf tubeless, maar had ze bij me voor noodgevallen.

Op dertig kilometer voor de streep raakte ik hem kwijt, ben teruggereden om hem te zoeken. Toen bleek dat hij niet meer verder kon, heb ik hem mijn laatste CO2-patroon gegeven. Zodoende kon hij alsnog finishen.’

Dit op deze manier invullen, gaf Dijk de grootste voldoening tijdens het evenement. Aan het eind werd hij dan ook door de organisatie beloond en een groot sportman genoemd. Erik Dekker noemde hem de meesterknecht en -helper.

Ongemak bleef ook hem niet bespaard. ‘Ik ben tijdens de eerste en vierde etappe een aantal keren hard gevallen Op mijn knieën, heupen, schouder en elleboog, waardoor de vijfde en zesde etappe een uitdaging voor mij was om het stuur alleen al met mijn rechterhand vast te kunnen houden. Vooral tijdens technische en steile afdalingen was het bikkelen. Maar ik mag niet klagen. Er zijn ook mensen met heel wat serieuzere problemen uitgevallen’, aldus Dijk.

Klagen doet hij ook niet over het materiaal dat hem ter beschikking stond. De fiets hield zich prima en de Damster hoefde zelf slechts één keer een lekke band te plakken.’

‘Ik probeer steeds weer de grenzen van mijn kunnen op te zoeken. Misschien is de Crocodile Trophy wel mijn plafond, maar dat weet ik pas als ik terug ben’, meldde Dijk begin dit jaar. Op de vraag of zijn plafond inderdaad is bereikt, luidt het antwoord van de nuchtere Noord-Groninger: ‘Weet je wat het is. Veel zwaarder dan dit zal het niet worden. Achthonderd kilometer trappen, veertienduizend hoogtemeters, slapen op veldbedden in tentjes. Ik denk niet dat er iets is wat een tocht als deze kan evenaren, maar wie weet wat er nog op mijn pad komt.’ (foto’s: Igor Schilfris en Willem Dijk).